Να αποβάλουμε την νοοτροπία του ηττημένου

Επιστολή του συνάδελφου Σελερίδη Τριαντάφυλλου απο την Αλεξανδρούπολη.

  Κατ αρχήν θέλω να ευχαριστήσω τον συνάδελφο και φίλο Κώστα Τσιούλκα για τα καλά του λόγια. Θέλω να ευχαριστήσω και τον φίλο Μπάμπη Ιωαννίδη από την Δράμα που οι συγκυρίες του 2010 τον έκαναν φύλακα αρχαιοτήτων. 

  Με αφορμή την επιστολή του φίλου Κώστα θέλω να καταθέσω και μερικές σκέψεις, απόψεις. Είναι αυτονόητο ότι το video το βλέπουν διάφοροι, σιδηροδρομικοί και μη. Είναι όμως βέβαιο ότι όπως νιώσατε εσείς, τα ίδια συναισθήματα ένοιωσαν όλοι οι συνάδελφοι της έλξης και της κίνησης (συνταξιούχοι, εν ενεργεία, μεταταγμένοι κλπ) που το παρακολούθησαν. Αυτοί μόνο μπορούν και το βλέπουν με τα μάτια της ψυχής. Τα εκατομμύρια χιλιόμετρα μαζί με την άπειρη σκόνη από λιωμένο σίδερο και τροχοπέδιλο που μπήκε στα πνευμόνια μας, έχει κάνει το τραίνο κομμάτι του εαυτού μας, κομμάτι του DNΑ μας. Αυτό όμως δεν μας κάνει ξεχωριστούς. Είναι η φύση και η ιδιαιτερότητα της δουλειάς μας αυτή. Ιδιαιτερότητα που δεν κατορθώσαμε ή δεν ήθελαν οι ηγεσίες μας να αναδείξουν. Η απαξίωση και η ισοπέδωση δεν έρχεται μόνο από έξω. Είναι ιστορικά αποδεκτό, ότι όλα τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Αν λοιπόν καθίσουμε με νηφαλιότητα και κάνουμε την αυτοκριτική μας θα δούμε ότι έχουμε τεράστια ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει σαν κλάδος αλλά και σαν χώρα γενικότερα. Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια οι ηγεσίες μας πίστευαν ότι κάνουν συνδιοίκηση και μπήκαν στο παιχνίδι των διοικήσεων που για τους δικούς τους λόγους είχαν την ανάγκη μας και μας χρησιμοποίησαν  Για να απορροφήσουν κονδύλια έπρεπε να δείξουν ότι κάτι κινείται στον σιδηρόδρομο. Εκεί μας έβαλαν το καρότο και τσιμπήσαμε. Μείωσαν τότε τους χρόνους των δρομολογίων επικίνδυνα με την δική μας ανοχή και βοήθεια και την ευθύνη για ότι συνέβαινε αποκλειστικά επάνω μας. Τα θυμόμαστε όλοι και δεν είναι προς ανάλυση.  Θυμόμαστε την εικόνα του προέδρου μαζί με τον τότε πρωθυπουργό να καμαρώνουν για την μείωση του χρόνου αρκετά κάτω από 5 ώρες της διαδρομής Αθ. - Θεσ. Τα υπόλοιπα που ακολούθησαν με τα έργα και τους εργολάβους είναι γνωστά.

    Εμείς λοιπόν δώσαμε τα κλειδιά και ανοίξαμε την πόρτα. Εμείς εξαργυρώσαμε την ιδιαιτερότητα της δουλειάς μας. Εμείς κάναμε σημαία την ανάκτηση, εμείς υποκύψαμε στην υπερεργασία, εμείς πουλήσαμε την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας, εμείς ισοπεδώσαμε τους κανονισμούς εργασίας εις βάρος μας, εμείς δουλεύαμε 30 μέρες την μήνα και πληρωνόμασταν άδειες και αναπαύσεις, εμείς θεωρούσαμε τεμπέληδες και αντιδραστικούς όσους αντιστέκονταν, εμείς δείχναμε τα εξοφλητικά μας στα καφενεία. Αυτά και πόσα άλλα μπορώ να αναφέρω. Καταφέραμε με την στάση μας να παραδοθούμε και να μοιάζουμε στημένες λεμονόκουπες. Να κρυβόμαστε σε στημένες απεργίες πίσω από αναπαύσεις και άδειες. Θυμάμαι όταν πρωτομπήκαμε στην δουλειά, βλέπαμε και κατακρίναμε κάποιους γερασμένους μηχανοδηγούς για τον τρόπο που δρούσαν και εργάζονταν. Ε λοιπόν εμείς με καλύτερη υποτίθεται <<μόρφωση>> και  μεγαλύτεροι τώρα σε ηλικία τους έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ.

   Δεν μας φταίνε λοιπόν μόνο οι άλλοι. Εμείς πρέπει να δούμε ο καθένας το προσωπικό του video και να δούμε τα λάθη που κάναμε. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε. Η αλλαγή πρέπει να γίνει μέσα μας. Πρέπει να αποβάλουμε την νοοτροπία του ηττημένου, την νοοτροπία του προσωπικού βολέματος, την νοοτροπία του πρόβατου που θέλει το μαντρί και τον τσομπάνο του. Δεν μπορούν  αυτοί που έχουν την ευθύνη της κατάστασης που βρισκόμαστε να είναι οι σωτήρας μας και εμείς να το δεχόμαστε. 

  Θέλει λοιπόν δύναμη και περίσσιο θάρρος για να βγάλει δόντια το πρόβατο και να δαγκώσει τον τσομπάνο. Θέλει κουράγιο και κότσια για να σπάσει τον φράχτη από το μαντρί και να σταθεί μόνο ακηδεμόνευτο χωρίς να ψάχνει άλλο μαντρί. 

ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΥ. ( Πόσο επίκαιρο είναι!! )