Ακτιβισμός , αν είναι κατά της υπνηλίας γιατί όχι ;

Μια συνεισφορά στη συζήτηση που γίνεται (;)

Είμαι μηχανικός από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, προερχόμενη από τον προαστιακό. Είμαι υποψήφια για πρώτη φορά σε εκλογές, και συγκεκριμένα στις εκλογές του ΣΣΛ για την ΠΟΣ. Το ότι συμμετέχω στο Δίκτυο Σιδηροδρομικών με κάνει, σύμφωνα με πολλές ανακοινώσεις παρατάξεων, «και ακτιβίστρια και οπορτουνίστρια», «τυχοδιώκτη» προφανώς, «καλώ σε απεργίες χωρίς απεργούς», «συσκοτίζω», «θολώνω συνειδήσεις», «υποκύπτω στις αξιώσεις των μονοπωλίων», νομίζω πως «ανακόπτω και τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου».

Καταλαβαίνω τις παραταξιακές υπερβολές προκειμένου να μαζευτούν ψήφοι, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι, τη σήμερον ημέρα, παρατάξεις με τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που έχει βρεθεί το συνδικαλιστικό κίνημα, αντί να κάνουν μια τοσοδούλα αυτοκριτική, ασχολούνται με το να εφευρίσκουν χαρακτηρισμούς που μάλλον τους θεωρούν έξυπνους… Μόνο που ξέρετε, στο γκρουπάρισμα που γίνεται, χαρακτηρίζονται άνθρωποι, με συγκεκριμένη ιστορία στο κίνημα και συγκεκριμένη ταξική θέση και ηθική.

Όσοι με ξέρουν στον ΟΣΕ, δεν με ξέρουν ως τυχοδώκτρια και δεν νοιάζονται αν βαθιά μέσα μου είμαι οπορτουνίστρια ή όχι. Με ξέρουν γιατί, ειδικά τα τελευταία χρόνια στις συγκεντρώσεις, εκφράζω μια διαφορετική άποψη για το συνδικαλιστικό κίνημα, τον τρόπο που λειτουργεί και την υπνηλία που μας δημιουργούν οι διαδικασίες του. Υπνηλία που δεν τη θεωρώ καθόλου «κατά λάθος». Οι κυβερνήσεις μας, οι μηχανισμοί του κέρδους (ευρωζώνη, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ κ.λπ.), η ίδια η εξουσία του κεφαλαίου, δεν θα μπορούσαν να περνάνε όλα αυτά που μας έχουν τσακίσει και που θα κάνουν τη χώρα μας ένα απέραντο ξεφτιλοτουριστικό τσιφλίκι, και εμάς άνεργους, εργαζόμενους της δεκάρας ή νέο-μετανάστες, δεν θα μπορούσαν λοιπόν να το κάνουν αυτό, τουλάχιστον με τόση ευκολία, με ένα συνδικαλιστικό κίνημα ξύπνιο. Δηλαδή πραγματικό, δυναμικό, ταξικό, με στόχους και σχέδιο.

Αντ’ αυτού, εμείς έχουμε ένα συνδικαλισμό που όταν ζορίζεται ή πριν από τίποτα συνέδρια και τηλεοπτικά shows ή όταν πια δεν γίνεται αλλιώς, κάνει τυποποιημένες συγκεντρώσεις «του ενάτου», όπου μιλάνε οι ίδιοι και λένε τα ίδια, χωρίς ιδέες χωρίς πρωτοτυπία χωρίς την πολιτική βούληση να κάνουν κάτι. Γιατί οι ίδιοι αυτοί που ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα ανήκουν στις παρατάξεις των κυβερνήσεων. Και ναι μεν κάνουν ένα αντάρτικο και αλλάζουν ονόματα και τους δείχνουν τα κανάλια να «ανταρτεύουν», αλλά μετά επιστρέφουν, για ένα συγνώμη, για μια ομοσπονδία, για μια ΓΣΕΕ, «για το κόμμα ρε γαμώτο». Που είναι το ίδιο κόμμα που εμάς μας έχει στείλει στο διάολο.

Μετά τις τυποποιημένες συγκεντρώσεις, όπου δεν καταλήγουμε πουθενά, μόνο ότι «θα κάνουμε δράσεις», έρχεται η ώρα των δράσεων. Γίνονται οι δράσεις; Δεν γίνονται; Και τι δράσεις είναι αυτές; Ποιοι τις κάνουν; Γιατί δεν μας θέλουν για παρέα; Δεν μαθαίνουμε. Και μετά εμφανίζονται πάλι, και σε μια νέα συγκέντρωση «του ενάτου» μαθαίνουμε για τα ραντεβού με υπουργούς που δεν μας δέχτηκαν, γενικούς γραμματείς που μας δέχτηκαν, Φαρισαίους που δεν σήκωσαν το τηλέφωνο. Μας ξαναπιάνει υπνηλία και φεύγουμε.

Μια φορά το δίμηνο περίπου, έτσι νυσταγμένοι και χωρίς κανένα στόχο, κάνουμε και μια απεργία. Συνήθως συμμετέχοντας σε απεργίες της ΓΣΕΕ, εξαγγελμένες δυο μήνες πριν. Π.χ. επιστρατεύουν τους συναδέλφους του μετρό την Παρασκευή, η ΓΣΕΕ εξαγγέλλει απεργία την επόμενη Πέμπτη κι εμείς συμμετέχουμε! Απεργεί ένα ελάχιστο ποσοστό και στην επόμενη συγκέντρωση οι ηγέτες μαλώνουν όσους συναδέλφους δεν συμμετείχαν στην απεργία - παρωδία.

Εν τω μεταξύ μπορεί και να «μεταθέσουμε» (στο πυρ το εξώτερον προφανώς) καμιά αγωνιστική κινητοποίηση που δεν ήταν στον κομματικό σχεδιασμό. Αποφασίστε, μεταθέστε, τελειώσατε! Αυτό έγινε το νέο σλόγκαν και η νέα μέθοδος κατά των επιστρατεύσεων. Το αν είχε επιτυχία, το κρίνει η ιστορία. Όπως όλους μας, άλλωστε.

Ο,τιδήποτε διαφορετικό πάει να γίνει, ο,τιδήποτε άλλο πάει να ακουστεί, αντί να αγκαλιαστεί από τους συνδικαλιστικούς ηγέτες μας, ονομάζεται προβοκατόρικο, απεργοσπαστικό, διασπαστικό για την ενότητα των εργαζομένων. Ένα συντονιστικό πήγε να γίνει στην Καρόλου, ανοιχτά σε συγκέντρωση μας, και μάλιστα ζητήθηκε η συμμετοχή των εκλεγμένων συνδικαλιστών που δουλεύουν στο κτίριο (είδαμε καναδυό η αλήθεια είναι) και πέσαν να το φάνε.

Και βέβαια, ακόμα και αυτά, τα κάνει μια Ομοσπονδία, ενώ τα σωματεία αποφεύγουν τις συχνές εμφανίσεις. Πόσα σωματεία έχουμε; Πόσα μέλη έχει κάθε σωματείο; Κάθε πότε κάνουν συνελεύσεις; Πού είναι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές αυτών των σωματείων; Πρέπει να ψάξεις για να τους βρεις.

Υπάρχουν εξαιρέσεις; Υπάρχουν. Λίγες.

Συνάδελφοι, στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όλα αποκαλύπτονται. Και έτσι, ο καθένας μας βγάζει τα συμπεράσματα του.

Δεν θέλω όμως να μείνω με την απορία, και θα ήθελα πραγματικά να αναρωτηθούμε όλοι μαζί, και εμείς οι οπορτουνιστές, ακτιβιστές και υπηρέτες των μονοπωλίων, και οι υπόλοιποι που δεν είναι όλα αυτά, αλλά είναι καλοί, αγωνιστικοί, και ειλικρινείς… Είστε σίγουροι ότι θα ήταν ίδια τα πράγματα αν αντί για τη νεκρική σιγή των διαδρόμων που θα μας στείλει πριν την ώρα μας, είχαμε συνδικαλιστές να αλωνίζουν συνεχώς όλους τους χώρους δουλειάς, με συνελεύσεις και συγκεντρώσεις όπου θα παίρναμε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες; Θα ήταν ίδια τα πράγματα αν τότε που κάθε γωνία της Αθήνας είχε μια συγκέντρωση, μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις δεν γυρίζαμε στη δουλειά μας απλώς μουτζουρωμένοι από τα χημικά, αλλά είχαν οργανώσει οι συνδικαλιστές μας τη συνέχεια, την αυριανή μέρα; Θα ήταν ίδια τα πράγματα αν στις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις (της Χαλυβουργίας, των ΟΤΑ, της Ιερισσού κ.α.) όλοι οι εργαζόμενοι συντονιζόμαστε, υπό τις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες βεβαίως βεβαίως, και απαντούσαμε στη βαρβαρότητα με τρόπο ενιαίο; Θα ήταν ίδια τα πράγματα αν πριν «επενδύσουμε στη λύση» όπως όμορφα διατυπώνεται τελευταία, εντοπίζαμε και ανακοινώναμε το πραγματικό πρόβλημα; Αν το συνδικαλιστικό μας κίνημα δεν έλεγε μόνο «ο αγώνας είναι πολιτικός» αλλά έκανε πραγματικό αγώνα διαμορφώνοντας αιτήματα για τη διαγραφή του χρέους, για την κατάργηση των μνημονίων, για το ευρώ, για τις ιδιωτικοποιήσεις, ώστε να ενώνει όλα τα επιμέρους και να ξέρει τι να διεκδικήσει από οποιαδήποτε κυβέρνηση;

Ίσως κάποιοι πιστεύουν ότι τίποτε δεν θα άλλαζε, αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Και τέλος πάντων, τουλάχιστον θα είχαμε αγωνιστεί, θα νιώθαμε καλύτερα. Και ίσως να ’χαμε τότε απεργίες με απεργούς, για να μη στενοχωριούνται αυτοί που τόσο κόπτονται.

Με άλλα λόγια, ας σκεφτούμε, θα ήταν ίδια τα πράγματα αν είχαμε πραγματικό συνδικαλιστικό κίνημα, διαρκές και ανυποχώρητο; Πολύχρωμο, αποφασισμένο και αποφασιστικό; Με στόχους και σχέδιο ανατροπής;

Εμείς λέμε μόνο ένα πράγμα: έστω και τώρα, ας το δοκιμάσουμε.

Κανελλοπούλου Γεωργία

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, ο ακτιβισμός δεν είναι και τόσο κακός, είναι συμβολική αντίδραση, π.χ. κρεμάμε ένα πανό στην Ακρόπολη ή κλείνουμε την πόρτα στο γραφείο ενός Γενικού Γραμματέα ή, αν παλεύουμε για τις φάλαινες, δενόμαστε σε φαλαινοθηρικά στις θάλασσες της Ιαπωνίας... την ίδια ώρα που άλλοι συνεδριάζουν για να εκλέξουν προέδρους γραμματείς και ταμίες …

ΥΓ 2. Τι γυρεύει ένας μηχανικός στο Λαρισαϊκό; Είναι άραγε μια αλεπού στο παζάρι; Μήπως είναι αποτυχημένος συνδικαλιστής αλλού, και ήρθε εδώ μπας και πετύχει; Δε φτάνει που ‘ναι μηχανικός, θέλει και καριέρα στο κίνημα τώρα; Μερικοί συνήθισαν να βλέπουν παντού σκοτάδια και φαντάσματα! Η αλήθεια είναι ότι ένας μηχανικός, μεγαλοεργολάβος ας πούμε δημοσίων έργων, δεν θα είχε καμιά δουλειά στο Λαρισαϊκό. Μάλλον θα ήταν απέναντι μας, είτε εμείς είμαστε μηχανικοί είτε τεχνίτες είτε υπάλληλοι. Αλλά δεν είναι αυτή η περίπτωση μας. Εδώ είμαστε σιδηροδρομικοί.

Και κάποιοι πιστεύουμε ότι ο διαχωρισμός μας σε κλάδους υποκλάδους παρακλάδους, ειδικά σήμερα που δεν σώζεται μόνος του κανείς, δεν βοηθάει. Τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι κοινά.  Και στην υπόθεση του κινήματος, μόνο ένα ενιαίο συνδικάτο όλων των σιδηροδρομικών έχει πραγματικά ταξικό νόημα. Και επειδή καλό είναι αυτό που λέμε πως πιστεύουμε, να το δείχνουμε και εμπράκτως, ναι, ένας μηχανικός στις εκλογές του Λαρισαϊκού.

Άλλωστε, μπορείτε όποτε θέλετε να το πείτε ακτιβισμό.