*Βασισμένο σε αληθινές ιστορίες
Στο κολαστήριο του Ρέντη
Ο ήλιος είχε πάρει ήδη την κατιούσα εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα. Η ατμόσφαιρα μύριζε πετρέλαιο, λάδι μηχανής και καυσαέριο μετά τις πολλές προσπάθειες εκκίνησης του κινητήρα. Οι μηχανοδηγοί μετά από τον περιμετρικό έλεγχο είχαν συναντήσει κάποια προβλήματα τα οποία ευτυχώς ξεπεράστηκαν με σχετική ευκολία. Το AEG ήταν έτοιμο για το δρομολόγιο….
Σινιάλο και αναχώρηση
Η διαδρομή Αθήνα – Δεκέλεια απαιτούσε αρκετά αυξημένα αντανακλαστικά λόγω των διασταυρούμενων πεζών καθώς και μερικά ψήγματα ψυχολογίας και αναλυτικής παρατήρησης για να μπορέσουν οι μηχανοδηγοί να προγνώσουν τις διαθέσεις των πεζών από 300 μέτρα απόσταση. Ήταν σε θέση να αντιληφθούν τι θα κάνει ο πεζός πριν ακόμα το σκεφτεί ο ίδιος. Μετά την Δεκέλεια τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά.Πιο πολύ θύμιζε εκδρομή παρά εργασία…Στην Θήβα όμως τα πράγματα θα άλλαζαν καθώς ο ήλιος θα είχε δύσει και η νύχτα θα έκανε την εμφάνιση της. Είχαν έναν μόνιμο πονοκέφαλο στο συγκεκριμένο δρομολόγιο. Να εντοπίσουν πιθανούς επιβάτες που θα περίμεναν σε ξεχασμένες από τον καιρό στάσεις . Πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο αναλογικά με τις συνθήκες που επικρατούσαν.
Ψάχνοντας τον Nemo
Η κουβεντούλα εδώ και λίγη ώρα είχε σταματήσει. Δυο ζευγάρια μάτια προσπαθούσαν να <<διαβάσουν>> το σκοτάδι και να καταλάβουν αν υπήρχε κάποιος επίδοξος επιβάτης στις βυθισμένες στο έρεβος αποβάθρες. Μόνο κάποιες χιουμοριστικές εκφράσεις έσπαγαν αυτή την ησυχία , του τύπου ‘’μα γιατί δεν φοράνε φωσφoριζέ μπλουζάκια και “ κοίτα! έβαλαν πορτατίφ στον Κηφισό” .Στον Ασωπό η κούραση από την εντατική παρατήρηση του σκοταδιού ήταν έκδηλη.Και οι δυο μηχανοδηγοί δεν έβλεπαν την ώρα να φτάσουν στο μαγευτικό Λειανοκλάδι…
Λειανοκλάδι by night
Η ώρα ήταν δέκα και μίση το βραδύ που σήμαινε ότι ειχανε μόνο οκτώ ώρες για φαγητό και ξεκούραση.H ποικιλία που υπάρχει για φαγητό στο συμπαθητικό σιδηροδρομικό σταθμό είναι τεράστια.Και αυτό οι δυο μηχανοδηγοί το ήξεραν καλά.Σε παλαιότερες εξορμήσεις είχαν εξερευνήσει αμφότεροι τις γαστρονομικές απολαύσεις της περιοχής.Ο χρόνος όμως πίεζε και δεν υπήρχε καιρός για πολυτέλειες οπότε αρκέστηκαν να παραγγείλουν , τι άλλο?Σουβλάκια.
Spa – hotel “τα υπνωτήρια”
Με το που μπαίνεις στα υπνωτήρια έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε τάγμα ανεπιθύμητων κάπου στα σύνορα. Στρατιωτικές κουβέρτες , στρώματα και μαξιλάρια βγαλμένα από το λούφα και παραλλαγή του `85. Μόνο ο θαλαμοφύλακας και ο οπλοβαστός λείπει από το σκηνικό. Το μόνο θετικό ήταν ότι υπήρχε σήτα στο παράθυρο και έτσι δεν θα χρειαζόταν να βάλλω με αντιαεροπορικά πύρα τα αιμοδιψή στούκας. Έστρωσα το σεντονάκι μου κι έπεσα να κοιμηθώ υπό τον ήχο των γρύλων και του συναδέλφου από δίπλα που ροχάλιζε αφιλοκερδώς σαν να μην υπάρχει αύριο.
Όνειρα θερινής νυκτός
Μόλις είχε έρθει ο Μορφέας και ήμουν έτοιμος να αφεθώ στην γαλήνια αγκαλιά του όταν έξι χιλιάδες σιδερένια άλογα κατεβαίνοντας με φούρια από το Καλλίδρομο ήρθαν και άραξα νκάτω από το παλιάς κοπής παράθυρο μου ξεφυσώντας και χλιμιντρίζοντας.Το εμπορικό 63505 μόλις είχε αφιχθεί στον σταθμό και θα περίμενε το 63 502 για αλλαγή προσωπικού. Προσπάθησα να συντονιστώ με το ρελαντί και τους ήχους του κινητήρα της MLW και πάνω που τα είχα καταφέρει ένας διαπεραστικός ήχος εκατοντάδων κοφτερών νυχιών να ξύνουν σιδερά με τρομακτική δύναμη διαπέρασε όλο μου το είναι.Το 63502 είχε καταφέρει να κάνει την παρουσία του λίγο παραπάνω από αισθητή. Αφού πέρασε κάποια ώρα και έφυγαν τα θηρία αφήνοντας πίσω τους χαλαρωτικούς ήχους των τριζονιών κι έμενα στην ηρεμία μου συνέχισα αυτό που τελικά είχε αποδειχτεί πιο δύσκολο απ όσο νόμιζα.Να χαλαρώσω σε ένα δωμάτιο που είναι ακριβώς πάνω από τον σταθμό. Και θα τα είχα καταφέρει αν δεν υπήρχε άλλο ένα μικρό πρόβλημα.Η διασταύρωση του 600 με το 601. Ο Μορφέας αποφάσισε να με αφήσει και να πάει να ηρεμήσει στο σπίτι κάποιου συνδικαλιστή που τώρα θα βρισκόταν ήσυχος στο κρεβάτι του.Η βραδινή σονάτα υπό το σεληνόφως συνεχίστηκε με την εκκίνηση της γεννήτριας του ΑEG που θα παίρναμε για να γυρίσουμε πίσω.
Δημόσιος Κίνδυνος Νο1
Η αυγή είχε αρχίσει δειλά δειλά να κάνει την εμφάνιση της.Ντύθηκα και κατέβηκα να πάρω ένα καφεδάκι για να τσιτώσω λίγο τον κουρασμένο μου εγκέφαλο. Αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Απο την εμπειρία μου ήξερα ότι είχα πενήντα τοις εκατό πιθανότητες να βρω ανοιχτό το καφενείο του σταθμού. Ευτυχώς το βρήκα , πήρα καφέ και έσυρα το ταλαιπωρημένο μου κορμί μέχρι τα χειριστήρια. Βρήκα τον συνάδελφο στην ιδία κατάσταση με μένα. Άυπνο και ταλαιπωρημένο. Χωρίς πολλές κουβέντες ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής.Τα καταφέραμε και την βγάλαμε καθαρή και αυτή τη φορά χωρίς απρόοπτα.Η ταλαιπωρία όμως δεν είχε τέλος αφού φτάνοντας στο μηχανοστάσιο είχαμε ένα σωρό δουλείες να κάνουμε.Να πάμε το τραίνο στο πλυντήριο , να του βάλουμε πετρέλαιο ,να το παρκάρουμε και μετά να κάνουμε την παραλαβή σε της αμαξοστοιχιας 54 και όλες τις δοκιμές που προβλέπει η διαδικασία συν κάτι εξτραδακια λόγω έλλειψης προσωπικού.Ο ήλιος ήταν ψηλά και η εξάντληση ακόμα ψηλότερα.Με τα πολλά ήρθε η ώρα να σχολάσουμε.Οδηγώντας στον δρόμο συνειδητοποίησα πόσο επικίνδυνος ήμουν για μένα και για τους άλλους από την ώρα που μπήκα στο τραίνο μέχρι την ώρα που θα έφτανα στην ασφάλεια του σπιτιού μου, με εξασθενημένα αντανακλαστικά και έλλειψη ορθής κρίσης λόγω αϋπνίας. Μπαινωντας σπίτι αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάποιος που να δίνει σημασία σε όλα αυτά αλλά απάντηση δεν πήρα γιατί ο Μορφέας με περίμενε πολλές ώρες και ήταν ανυπόμονος ….Το νου σας ε!!!
The end
Πρωταγωνιστές :το εκάστοτε προσωπικό έλξης
Guest star:το κουνούπι που κουτουλαγε στη σητα
Σκηνοθεσία – σενάριο : Άσωτος
“ από μηχανής θεός “ :Μορφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου