O ΄Ασωτος Ιός της Έλξης και ...ιστορίες καθημερινής τρέλας!

Για άλλη μια Κυριακή το στέκι της έλξης φιλοξενεί κείμενο του Άσωτου Ιού με τίτλο ¨Ιστορίες καθημερινής τρέλας" με 3 απολαυστικές ιστορίες  που κατά κάποιο περίεργο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Ξεκινάμε με την 1η ιστορία και τίτλο >

Θάνατος στα ξυπνητήρια

Ένας διαπεραστικός ήχος ακούστηκε μέσα στην νύχτα . Μισός εδώ μισός στον

έβδομο ουρανό κατάφερε παρ όλα αυτά να δώσει ένα καίριο χτύπημα στο ξυπνητήρι αλλά τίποτα δεν έγινε.

Ο ήχος συνέχισε απτόητος.Το χέρι κατέβηκε με δύναμη στο ρολόι.Κανένα αποτέλεσμα.Συνειδητοποίησε ότι ήταν το τηλέφωνο και αυτή η διαπίστωση τον οδήγησε σε περισσότερα συμπεράσματα.Όποιος έπαιρνε τέτοια ώρα σκοπός του ήταν να τον ξυπνήσει άρα ήταν από την δουλεία και είχε αργήσει.Μάλλον θα είχε κλείσει το ξυπνητήρι στον ύπνο του χωρίς να το καταλάβει.Συμβαίνει όταν έχεις ακατάστατο ωράριο εργασίας και ο οργανισμός τα φτύνει.

Πετάχτηκε όρθιος με το 50 τα εκατό των αισθήσεων του σε εγρήγορση.Ντύθηκε στα γρήγορα παραπατώντας ενώ το μυαλό του προσπαθούσε να μεθοδεύσει τις κινήσεις του για εξοικονόμηση χρόνου.Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του φόρεσε το μπουφάν,έριξε μια μάτια έξω να δει αν βρέχει για να πάρει αδιάβροχο ,τσέκαρε στις τσέπες αν ήταν όλα τα κλειδιά  εκεί κ άνοιξε την εξώπορτα .Κοντοστάθηκε.

Πήγε προς την κουζίνα και πηρέ κάτι φαγώσιμο για τον δρόμο.Εκεί το μάτι του έπεσε στο ηλεκτρονικό ρολόι της κουζίνας .Η ώρα ήταν 12 το βράδυ .Κοίταξε και το κινητό του.Ίδια ώρα . Άρχισε τις ψαλμωδίες που τις ακολούθησε τελικά η λύτρωση.Όλες οι υποθέσεις που είχε κάνει ήταν λάθος .Έπρεπε να είναι στην δουλειά στις 4.Έβαλε αφύπνιση στο κινητό γιατί το ρολόι στο κομοδίνο είχε σπάσει .Άρχισε να ξεντύνεται φανερά ανακουφισμένος σκεφτόμενος τις γεμάτες 3 ώρες ύπνου που είχε μπροστά του και ποιος ξέρει ίσως να έπιανε το όνειρο από εκεί που το χε αφήσει…

Ο Χαρούμενος Βράχος

Σ ένα ηλιόλουστο ανθισμένο οροπέδιο ξεπρόβαλε μέσα από τα δέντρα μια παράξενη χαρούμενη φιγούρα.Είχε στο στόμα μια φλογέρα και έπαιζε μελωδικά χοροπηδώντας στο φρέσκο γρασίδι.Ακόμα και οι νότες φαίνονταν καθαρά να αιωρούνται στον αέρα.Ξυπνώντας με αυτήν την εικόνα στο μυαλό του η διάθεση του παρ όλο που ήταν 6 το πρωί ήταν κάτι παραπάνω από τέλεια. Ήταν το πιο ωραίο όνειρο που είχε δει στη ζωή του όχι τόσο για τις εικόνες όσο για την ατμόσφαιρα που είχε .Ήταν από τις λίγες φόρες που δεν ζήλεψε την σύντροφο του που είχε τουλάχιστον άλλη μια ώρα ύπνου . 

Ήταν από τις λίγες φορές που ξεκιναγε τέτοια ώρα χαρούμενος για δουλειά .Όλους τους αντιμετώπιζε με καλή διάθεση.Ακόμα και κάποιους επιβάτες που διαμαρτύρονταν σε αυτόν λες και του άνηκε ο σιδηρόδρομος.Ήταν πραγματικά ανεξήγητο γιατί ήταν τόσο χαρούμενος μέσα σε μια κοινωνία υπό διάλυση βυθισμένη στην νεοφιλελεύθερη λογική της ιδιώτευσης και στην αχρειότητα του ρατσισμού.Σε μια πολυετή περίοδο γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου εναντία στα εργατικά κεκτημένα αυτός σήμερα είχε αποφασίσει να απέχει έστω και μια ολόκληρη ημέρα απ όλα αυτά.Απειροελάχιστος χρόνος σε σχέση με αυτόν της ΓΣΕΕ που ήταν απούσα πολύ πριν από την έναρξη της όξυνσης του καπιταλισμού .(Γιατί ο καπιταλισμός για τους εργαζόμενους και τους εν δυνάμει εργαζόμενους είναι μια κατάσταση κρίσης και αυτό που ζούμε είναι η όξυνση του ).

Τίποτα δεν θα τον ταρακουνούσε και για κανέναν λόγο.Θα έκανε την δουλειά του όσο πιο ήρεμα γινόταν θα χαμογελούσε σε όλους και  θα τα αντιμετώπιζε όλα με καλή θέληση.Παρ όλο που το δρομολόγιο είχε καθυστέρηση παρ όλο που οι επιβάτες σε κάθε σταθμό του ζητούσαν άλλοι επιθετικά και άλλοι ήπια να τους εξηγήσει γιατί , παρ όλο που οι πιο πολλοί πήγαιναν να μπουν από την ιδία πόρτα αφήνοντας όλες τις άλλες άδειες και βάζοντας επιπλέον καθυστέρηση στην αμαξοστοιχία εκείνος ήταν βράχος.Χαρούμενος βράχος .Για μια μέρα μόνο.Από αύριο θα ξέθαβε πάλι το τομαχωκ του πολέμου…

Τρία πουλάκια κάθονταν στην άκρη στο ποτάμι…

Αν και ακόμα δεν είχε μπει καλά το καλοκαίρι ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός εκείνο το μεσημέρι .Περπατούσα στον όμορφο σιδηροδρομικό σταθμό του Λιανοκλαδιού θαυμάζοντας την χιλιάδων χρόνων επιβλητική παρουσία  του Όρους Οίτη ύψους 2.150 μέτρων απολαμβάνοντας τον χρόνο που είχα στην διάθεση μου πριν πάρω το τραίνο για την πρωτεύουσα , που σήμαινε ότι εκτός απροόπτου,σε βαριά 3 ωρίτσες,θα σχολούσα.Το ένστικτο της επιβίωσης με ωθούσε γοργά προς τον Πλάτανο που υπήρχε στην άκρη του σταθμού και πρόσφερε απλόχερα την δροσιά του.Το intercity από την Αθήνα είχε έρθει κι είχε φύγει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αφήνοντας την φύση κι έμενα στην ησυχία μας.

Άφησε κι έναν γνωστό σε μένα επιβάτη, πράγμα που σύμφωνα τουλάχιστον με την εμπειρία μου , μου φάνηκε περίεργο και έτσι είπα να κάνω μια στάση να του μιλήσω και δεν έπεσα έξω .

-Τι κάνεις εσύ εδώ στα βόρεια;τον ρώτησα .

-Ανέβηκα γιατί ήταν στο τραίνο και ο Θεοδωράκης .

-Ποιος ο Μίκης; ξαναρώτησα γελώντας .

-Όχι ο από το Ποτάμι ,μου απάντησε σοβαρά .

-Ε και ; του είπα σοβαρεύοντας κι εγώ το ύφος μου.Θέλει επισημότητες;

-Είναι αρχηγός κόμματος και  ειδοποίησαν την εταιρία ότι θα πάει στον Δομοκό να μιλήσει . Ε καταλαβαίνεις…

-Και ανέβηκες μέχρι εδώ για να δεις ότι όλα είναι εντάξει ?

-Ναι .

-Επειδή ταξιδεύει ο Θεοδωράκης ?

-Ναι .

-Μην χαθεί και δεν φτάσει ?

Αυτή η τελευταία ερώτηση δεν περίμενα να απαντηθεί και δεν απαντήθηκε .Χαιρέτησα και συνέχισα  προς τον τελικό προορισμό.

Κοίτα να δεις που οι δημοσκοπήσεις είχαν προλάβει κι είχαν εδραιώσει το συγκεκριμένο κόμμα στην συνείδηση του κόσμου μέσα σε τρεις μήνες.Όπως είχαν κάνει με το ΛΑΟΣ με τους Οικολόγους και με την Χρυσή Αυγή.Πόσο εύκολο κι αναίμακτο ήταν να ελεγχθεί ο κόσμος και να κατευθυνθεί προς τα εκεί που ήθελε το σύστημα.

Και για όσους δεν έπιαναν τα μάγια υπήρχε και η πατροπαράδοτη συνταγή της καταστολή.Ένα σωρό ένοπλες κρατικές ομάδες καραδοκούσαν σε κάθε πορεία και σε κάθε γωνία έτοιμες να επιτεθούν λυσσαλέα και χωρίς διακρίσεις σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει έμπρακτα την κυριαρχία του οικονομικού συστήματος .Έφτασα στον υπεραιωνόβιο Πλάτανο και γεύτηκα την δροσιά του.

Το μάτι μου πήγε πάλι στην πανέμορφη Οίτη .Κάπου εκεί επάνω είχε καεί ο Ηρακλής για να απαλλαχτεί από τον χιτώνα της Δηιάνειρας….

Ο Άσωτος Ιός