Λάβαμε και δημοσιεύουμε επιστολή του συναδέλφου Κασκαντίρη Δημήτη προς γνώση όλων των συναδέλφων της κίνησης με τίτλο, "Αν είσαι δίκαιος".Διαβάζουμε :
Στην ζωή που κάνουμε μαζί με τους άλλους μπορεί να είσαι μαλακός ή αυστηρός,ολιγαρκής ή απαιτητικός.Ήσυχος ή ζωηρός,παθητικός ή επιθετικός.Ο κόσμος μπορεί να σε δεχτεί για
αυτό που είσαι.Ποτέ δεν θα σε δεχτεί αν είσαι άδικος ούτε καν οι δικοί σου άνθρωποι.Ή μάλλον πολύ περισότερο οι δικοί σου άνθρωποι.
Η αδικία έχει 2 ερμηνείες:
- Το ξέρεις ότι είσαι άδικος αλλά αυτό σε βολεύει
- Δε δίνεις δεκάρα για αυτό και δεν το ψάχνεις.
Π.χ είσαι δάσκαλος και βαθμολογείς ότι σου κατέβει γιατί βαριέσαι να εξετάσεις ή αφού εξετάσεις βαθμολογείς καλύτερα τα παιδιά που τους κάνεις ιδιαίτερα ή πέρνεις άλλα λαδώματα.
Και στις 2 περιπτώσεις δεν εξετάζουμε την κακή εκτέλεση του καθήκοντος και την έλλειψη αξιοπρέπειας.Εξετάζουμε μόνο την αδικία που γίνεται σε αυτά τα παιδιά..
Μπορεί να ακούγεται απλοικό το παράδειγμα αλλά σκέψου να επεκτείνετε στην δουλειά σου,στην παρέα σου,ακόμα και στην ίδια την οικογένεια σου.
Ο Πλάτων γράφει στην Πολιτεία : "Η αδικία σπέρνει το μίσος και δημιουργεί διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων". Οσο ποιο πολύ αναπτύσεις μια κοινωνική και επαγγελματική δράση,τόσο περισσότερο το να είσαι δίκαιος αποκτάει ιδιαίτερη σημασία.
Γιατί όλο και περισότερες ευκαιρίες έχεις να είσαι άδικος.Γιατί όλο και περισσότερο χρειάζεσαι την αποδοχή των άλλων.Το αίσθημα του δικαίου είναι πολύ ανεπτυγμένο στον κόσμο.Ακόμη και στα μικρά παιδιά.Αυτό μαζί με το αίσθημα ιδιοκτησίας είναι αυτά για τα οποία ο άνθρωπος μάχεται απο πολύ μικρός πριν να του εξηγήσει κανένας για το τι είναι το ένα και το τι είναι το άλλο.Άντε εσύ τώρα να πας κόντρα σε αυτό το συναίσθημα. Μακριά απο άδικο λέει ο λαός ή το γνωστό γνωμικό του Μένανδρου.Υπάρχει το μάτι του δικαίου που τα βλέπει όλα.Και η θρησκεία θέλησε να καθησυχάσει τους πιστούς για την αδικία.Μη φοβάσαι.Δεν ξεφεύγουν.Αν δεν τιμωρηθούν σε αυτήν την ζωή,θα τιμωρηθούν στην άλλη.
Για αυτό όταν και εμεί οι ίδιοι είμαστε άδικοι,έχουμε έντονο το συναίσθημα της ενοχής.Το να είσαι άδικος είναι μια κλασσική εκδήλωση αδυναμίας.Ξέρεις το σωστό αλλά φοβάσε τις συνέπειες ή λυγίζεις στον πειρασμό να κονομίσεις κάτι.Όταν φέρεσαι δίκαια αισθάνεσαι ο ίδιος πιο δυνατός ιδιαίτερα όταν ξέρεις ότι μπορούσες να αδικήσεις και να να ξεφύγεις και δεν το έκανες.
Ο Δημόκριτος λέει : Το καλό δεν είναι το να μην αδικείς αλλά το να μη θέλεις να αδικήσεις.
Δεν είναι κρίμα να κουβαλάμε το άδικο σαν βάρος; Δεν είναι καλύτερα να κοιμόμαστε ήσυχοι;
Υπάρχουν άτομα που είναι συστηματικά άδικα.
Όπως λέμε χρησιμοποιούν δυο μέτρα και δύο σταθμά.Δεν έχω βεβαιωθεί αν μέσα τους το ξέρουν ή έχουν τόση δύναμη να επιβάλουν το δίκαιο του ωφελιμότερου στον ίδιο τους τον εαυτό και να κοιμούνται και ήσυχα.Αν είναι έτσι τότε μας την σπάνε εμάς και αυτοί την βγάζουν καθαρή.Δεν το νομίζω όμως.Τα άτομα αυτά έχουν μια ιδιότητα.Όταν πρόκειται για τον εαυτό τους δεν ισχύουν οι γνωστοί κανόνες,νόμοι,ηθικές υποχρεώσεις.Παίρνουν άλλη μορφή.Άλλο το δίκιο το δικό του και άλλο το δίκιο των άλλων.
Για αυτό σπεύδω να σου πω και ένα κανόνα.
Όποτε πιστεύεις πως έχει δίκαιο αγωνίσου να το βρείς.Και μην αλλάζεις εύκολα τις απόψεις σου.Μόλις όμως δείς ότι πληθαίνει ο αριθμός αυτών που πιστεύουν ότι έχεις άδικο,ξαναγύρνα μέσα σου και ψάξε.Κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Κρατήσου και θυμήσου :
- Δεν θα σέβεσαι τον εαυτό σου
- Δεν θα σε εκτιμούν και σέβονται οι άλλοι
- Δεν θα νιώθεις αυτήν την χαρά της δύναμης.
Κασκαντίρης Δημήτρης ΓΠΑ/ΑΙΡ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή