Όταν ξεκινούσε η κρίση στην μυστήρια αυτή χώρα μας ήμουν 34 χρονών. Δούλευα ήδη 8 χρόνια, που ήταν λίγο πολύ ο μέσος όρος για τους διάφορους συμφοιτητές και φίλους από τις γειτονιές και τα σχολεία μας. Τα αμέσως προηγούμενα χρόνια
τα είχα -και εγώ- περάσει μέσα στη δίνη ενός νεοελληνικού γιάπικου ονείρου, λοξοκοιτάζοντας μετοχές, ρολόγια, αυτοκίνητα και σκάφη μέσα από το κουκούλι ενός καλού μισθού και των αποταμιεύσεων των γονιών.
Το που κατέληξε όλο αυτό το ξέρουμε, έτσι δεν είναι; Άλλοι έφυγαν, άλλοι φτώχυναν, κάποιοι πλούτισαν στις πλάτες των προηγούμενων και κάποιοι ελάχιστοι, κυρίως σε μακρινές επαρχίες ή κοσμοπολίτικα νησιά, δεν κατάλαβαν και πολλά πολλά.
Εγώ όμως θέλω να πω κάτι για αυτούς που έμειναν. Για αυτούς που αισθάνομαι “σειρά μου”. Για αυτούς που ζούμε αυτή την μεταχρονολογημένη και παράξενη εφηβεία των 40. Άλλοι με παιδιά, άλλοι χωρίς, άλλων οι γονείς ζουν (και κάποιοι ζουν με αυτούς…), άλλοι μόνοι και άλλοι μαζί. Όμως εγώ βλέπω σε όλους μας κάτι που δεν θα είχα φανταστεί δέκα χρόνια πριν.
Βλέπω μια άνευ προηγουμένου ανάγκη για αναζήτηση και για δημιουργία. Βλέπω ανθρώπους που είναι εξίσου άνετα στην παρέα εικοσάρηδων και τριαντάρηδων παρά στην παρέα των δικών τους μεγαλυτέρων.
Βλέπω ανθρώπους που αλλάζουν καριέρες, αλλάζουν ζωές, παλεύουν να φανταστούν νέα όνειρα και να αναστήσουν παλιά σε μια ηλικία που οι γονείς μας είχαν ήδη αρχίσει να σκέφονται τη σύνταξη. Δεν είναι εύκολο, είναι επίπονο και ενίοτε σκληρό. Το εύκολο είναι να φας τα μούτρα σου και να εισπράξεις ένα σακούλι σκαμπίλια σε μια χώρα που χέστηκε και για τις πρώτες ευκαιρίες, πόσο μάλλον για τις δεύτερες και τις τρίτες.
Αλλά κάπως προχωράμε.
Και κάπως, η δική μας παρατημένη και παρεξηγημένη γενιά που δεν γέρασε αλλά δεν είναι και ακριβώς νέα ακόμη, αγωνίζεται όχι να πάρει πίσω όσα της “έκλεψαν” οι κακοί, αλλά να κερδίσει αυτά που δεν είχε καταλάβει πως της ανήκαν. Αυτά που άφησε παρακαταθήκη και ενέχυρο για ένα μέλλον που δεν είχε αντιληφθεί πως δεν ήταν αυτόματο.
Κλείνω εδώ. Αφήνω για το τέλος ένα τραγούδι που έρχεται από 20 μου χρόνια και είναι για μένα το απόλυτο soundtrack μιας βόλτας. Μιας παράξενης βόλτας όπως και αυτή που ζούμε. Παράξενης και όμορφης.
Απο τον συνάδελφο και φίλο μας Χρήστο Τόλη, Μηχανικό.
Πολύ καλό κείμενο. Ας αναρωτηθούμε όμως πόσοι από εμάς έχουμε ανάγκη και διάθεση για δημιουργία και αναζήτηση και δεν έχουμε βαλτώσει κάτω από αυτές τις συνθήκες φοβούμενοι μη χάσουμε κι αυτά τα λίγα που έχουμε. Επίσης ας αναρωτηθούμε κατά πόσο αυτές οι ομολογουμένως δύσκολες συνθήκες που ζούμε μας έχουν συσπειρώσει αντί να μας έχουν κάνει παρτάκηδες, με συνέπεια να χάσουμε την ανθρώπινη υπόσταση μας αγνοώντας χωρίς την παραμικρή συμπόνια τα χειρότερα που συμβαίνουν ακριβώς δίπλα μας
ΑπάντησηΔιαγραφή