Το λοκ άουτ* από την πίσω πόρτα θα επιχειρήσει να φέρει η κυβέρνηση, δημιουργώντας νέα προσκόμματα σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες σχετικά με τις διατάξεις του νέου εργασιακού νόμου, οι συνδικαλιστές που θα εμποδίζουν την είσοδο απεργοσπαστών κατά τη διάρκεια απεργίας θα αντιμετωπίζουν την απειλή της απόλυσης και δεν θα έχουν καμία προστασία λόγω της συνδικαλιστικής τους ιδιότητας.
Τι σημαίνει «εμποδίζουν» και πώς αποδεικνύεται; Σε αυτό το ερώτημα το σχέδιο νόμου δεν αναμένεται να δώσει περισσότερες διευκρινίσεις και μάλλον θα επαφίεται η ερμηνεία της σχετικής διάταξης στους καταγγέλλοντες τους συνδικαλιστές που εμποδίζουν τους εργαζόμενους να εισέλθουν στον χώρο εργασίας κατά τη διάρκεια της απεργίας.
Η διάταξη, σύμφωνα με πληροφορίες, εμπεριέχεται στο σχέδιο νόμου για τον «ουσιαστικό εξορθολογισμό» -όπως έχει ήδη αναγγείλει ο πρωθυπουργός- του συνδικαλιστικού νόμου 1264/82 και πρόκειται σύντομα να δοθεί σε διαβούλευση.
Και καθώς πλησιάζει η ημερομηνία ανάρτησης του σχεδίου νόμου για διαβούλευση, εξαιρουμένης της ηγεσίας του ΣΕΒ, ουδείς άλλος εκ των αποκαλούμενων κοινωνικών εταίρων έχει λάβει γνώση των διατάξεων που συντάσσονται στο υπουργείο Εργασίας, ενώ δεν αποκλείεται η δημοσιοποίηση του σχεδίου να συμπέσει με την κορύφωση της πανδημίας, αποκλείοντας οποιαδήποτε μορφή μαζικής αντίδρασης των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Πάντως, από τις διαρροές που έχουν δει το φως της δημοσιότητας απουσιάζουν άλλες επίμαχες διατάξεις, όπως αυτή για την αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου υπερωριών και τη δυνατότητα αντισταθμίσματος με ρεπό ή άδεια, ενώ είναι βέβαιο ότι στις διατάξεις περιλαμβάνεται και η μεταφορά της επίλυσης των εργατικών διαφορών από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), χωρίς όμως να υπάρχει οποιαδήποτε εγγραφή μεταφοράς πόρων για τη στήριξη του ΟΜΕΔ που παραπαίει.
Υπό σκέψη είναι και η ρύθμιση για τις αλλαγές που θα γίνουν στις συνδικαλιστικές άδειες που δικαιούνται οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι στις δευτεροβάθμιες οργανώσεις, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα ή και σε συνδικαλιστικά στελέχη μεγάλων πρωτοβάθμιων οργανώσεων (αν και συνήθως για τις μεγάλες επιχειρήσεις οι ημέρες άδειας που δικαιούνται οι συνδικαλιστές ρυθμίζονται με τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όπως συμβαίνει στις ΔΕΚΟ και σε όλες τις μεγάλες Τράπεζες στις οποίες μάλιστα οι διοικήσεις συνεχίζουν να συντηρούν τα δικαιώματα όχι με έναν αλλά συχνά με δυο προέδρους Συλλόγων που ενσωματώθηκαν στην επιχείρηση ύστερα από συγχωνεύσεις και εξαγορές).
Η κυβέρνηση επιθυμεί διακαώς για ιδεολογικούς αλλά και πρακτικούς λόγους να ικανοποιήσει τα αιτήματα της εργοδοτικής πλευράς που θέλει δραστική μείωση των συνδικαλιστικών αδειών ιδιαίτερα στις μικρές επιχειρήσεις, στον τομέα της βιομηχανίας και των υπηρεσιών, εφόσον σε αυτές υπάρχουν εκλεγμένοι εκπρόσωποι μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ομως για αυτές τις αλλαγές χρειάζεται και τη νομιμοποίηση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, το οποίο έχει καταθέσει την εξής πρόταση:
Για την κάλυψη των συνδικαλιστικών αδειών σε επιχειρήσεις με περιορισμένο αριθμό εργαζομένων να δημιουργηθεί ένα κοινό ταμείο με πόρους όλων των εργοδοτών ώστε να μην αποκλειστούν οι μικρές επιχειρήσεις από το δικαίωμα της εκπροσώπησης των εργαζομένων τους. Και φυσικά, η πρόταση του ΔΓΕ ουδεμία σχέση έχει με το αλήστου μνήμης Ταμείο των εργατοπατέρων, το οποίο καταργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
*Ανταπεργία ως απάντηση των εργοδοτών
ΠΗΓΗ: efsyn – ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΨΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου