Απο το spiegel ...Θέλω πίσω την ζωή μου

Δημοσίευμα του Γερμανικού spiegel με αφιέρωμα σε 2 υποχρεωτικά μετατασόμενους συναδέλφους μηχανοδηγούς .

Ζούσαν  το όνειρό τους ως υψηλόμισθοι διμοιρίτες των ελληνικών σιδηροδρόμων, αλλά στη συνέχεια ήρθε η κρίση. Τώρα, πολλοί αξιωματούχοι μοχθούν στα Αθηναϊκά  νοσοκομεία. Η ιστορία μιας οργανωμένης καθόδου από την κυβέρνηση.  

Αν θέλετε να επισκεφθείτε τον πρώην μηχανοδηγό  Φωτιάδη Γεώργιο, θα πρέπει να μπείτε  πολύ βαθιά μέσα στο εσωτερικό του μεγαθήριο που είναι το μεγαλύτερο νοσοκομείο στην Ελλάδα.  Μέσα από σκοτεινούς διαδρόμους και ελικοειδείς σκάλες κάτω στο υπόγειο του  Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Σήψη και παρακμή στον αέρα, κάνει ζέστη εδώ κάτω, έναν όροφο κάτω από το κρεματόριο. . "Δεν μπορεί να βυθιστεί βαθύτερα ο άνθρωπος », λέει ο Φωτιάδης, 51 ετών

Για τρεις εβδομάδες, οι υπάλληλοι εργάζονται τώρα στο πλυσταριό του σπιτιού και, όπως λέει στην αποστροφή του , μαζί με  το καθαρό αίμα και άλλα σωματικά υγρά, λερωμένα σεντόνια. Επιπλέον, καθήκον του είναι  να ελευθερώσει όλα τα φρεάτια αποχέτευσης από τα επιβλαβή ζώα.  Γεμάτος πίκρα, αναφώνησε: «Ήθελα να κάνω όλη μου τη ζωή."

 Μπορεί να έχετε υποστεί την έκταση της καθόδου, ο Γεώργιος Φωτιάδης όμως   μπορεί να κατανοηθεί μόνο αν κάποιος πηγαίνει πίσω λίγο στη βιογραφία του, για παράδειγμα, το έτος 2005. . Εκείνη την περίοδο εργαζόταν στην διάσημη και πολυτελή διαδρομή μεταξύ Αθήνας και  Θεσσαλονίκης, στα express τρένα των κρατικών σιδηροδρόμων ΟΣΕ. Ήταν η  δουλειά των ονείρων του, μόνιμοι οδηγοί με εισόδημα που έφτανε μέχρι τα  3500 € το μήνα. Ο Φωτιάδης αγόρασε ένα διαμέρισμα στον Πειραιά, τεσσάρων δωματίων, 75 τετραγωνικά πόδια, και ήταν παντρεμένος για δεύτερη φορά , πατέρας και πάλι. Η ζωή του φερόταν πολύ καλά .

 Αλλά ήταν ένα σφάλμα στο σύστημα , σφάλμα για το οποίο  δεν ήξερε τίποτα.

Είτε  συντηρητικοί ή  σοσιαλιστές , οι ελληνικές κυβερνήσεις  τα τελευταία χρόνια είχαν τα πάντα  φουσκωμένα. Ανά κάτοικο, η χώρα απασχολούσε  πέντε φορές περισσότερους  δημοσίους  υπάλληλους , απο ότι η Μεγάλη Βρετανία.Το μηχάνημα κατάπινε αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως - χρήματα που το κράτος δεν είχε ποτέ. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της η Ελλάδα είναι μόνο ελαφρώς υψηλότερο από εκείνο της Έσσης.

 Χρόνο με το χρόνο η κυβέρνηση δανειζόταν έτσι νέα κεφάλαια από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές - και το έκανε τόσο ζωντανή και γενναιόδωρη με τους ανθρώπους. . Η εισαγωγή του ευρώ οδήγησε σε νέα το υπερχρέωση , επειδή με την ένταξη στο Ευρωπαϊκό νόμισμα υπήρξε δυνατότητα δανεισμού με επιτόκιο που μέχρι πριν δεν φαινόταν ποτέ δυνατό να υπάρξει .

 "Όταν έχασαν  το έδαφος κάτω από τα πόδια τους"

Στη συνέχεια, όμως η φούσκα έσκασε.. Η Ελλάδα έπρεπε να τα σώσει όλα μονομιάς . Ριζική διάσωση .  

Στην αρχή υπήρχαν μόνο φήμες, θυμάται ο Γιάννης Σιλαίος , 52, ο οποίος εργαζόταν τελευταία ως επικεφαλής σε κέντρο ελέγχου του ΟΣΕ. Από αναδιαρθρώσεις γινόταν λόγος , ακόμη και για χώρους   με χρόνιες ζημιές ,όπως  της υγειονομικής περίθαλψη, αλλά τα συμβούλια του προσωπικού διέψευδαν . Αλλά ένα πρωί βρέθηκε επικεφαλής  μιας λίστας 44 ονομάτων  που έπεσε στα χέρια του ,  ήταν ο ανώτερος και έτσι ο πιο ακριβοπληρωμένος μηχανικός για το σιδηροδρομικό κράτος. Ο ίδιος λέει ..Από κείνη την στιγμή πάγωσα , ήταν σαν κάποιος να είχε τραβήξει το πάτωμα κάτω από τα πόδια μας.

Ο Σιλαίος που πριν από τον υποβιβασμό του, εκπαιδευόταν   με  20.000 € στο ανοικτό  πανεπιστήμιο και εργαζόταν  ως διευθυντής, σήμερα εργάζεται  ως τεχνικός σε ένα Αθηναϊκό  νοσοκομείο, με την λέξη εργάζεται να μην είναι ακριβώς αληθινή . « Θα φροντίσω για τις εγκαταστάσεις του κτιρίου, αλλά δεν ξέρω πολλά για αυτές .Είμαι σιδηροδρομικός ."  Έτσι προσπαθώ όσο μπορώ καλύτερα για να μην κάνω ζημιές   και με κάποιο τρόπο να περάσει η ημέρα.

 Αλλά η μεταφορά του Φωτιάδη και Σιλαίου και άλλων 2200  αξιωματούχων των σιδηροδρόμων, που  φαίνονταν περιττοί ,  επειδή το κράτος διέγραψε  για λόγους κόστους τρένα , δεν είχε  μόνο συνέπειες για τον ψυχισμό όσων εμπλέκονται. . Συνδέονται με μαζικές οικονομικές απώλειες,: Ξαφνικά βρέθηκαν να αμείβονται   μόνο με 1200 έως 1400 € καθαρά - και τα οποία θα κάνουν μήνες να πληρωθούν.

 Θα πρέπει να δανειστούν , ενώ , σύζυγοι, παιδιά, αυτοκίνητα, σπίτια και άλλα δεν έχουν ιδέα πως θα πληρωθούν . Ξαφνικά, τίποτα δεν είναι όπως ήταν.  Και η αίσθηση αδυναμίας απόγνωσης  και  απελπισίας μετατρέπεται  σταδιακά σε ανεξέλεγκτη οργή.  «Θέλω τη ζωή μου πίσω», φωνάζει ο Φωτιάδης. " «Δώσε μου πίσω τη ζωή μου!"

A. Φυσικά γνώριζαν, λένε οι πρώην εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλοί αξιωματούχοι, αλλά τέτοια θέμα δεν είχε καν τεθεί. Τώρα αυτοί που τιμωρούνται, δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κρίση," είναι πεπεισμένος ο  Σιλαίος .  Βλέπει την επικείμενη μιζέρια του σπιτιού του και έχει από καιρό παραιτηθεί. "Δεν υπάρχει λύση για την περίπτωσή μας." Λέει κουνώντας λυπημένος το κεφάλι του . 

Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, ο  Γιώργος Φωτιάδης,ελπίζει να  είναι  η λυτρωτική κλήση, που θα τον γύριζε πίσω στην μηχανή. . Κάθε φορά απογοητεύεται  και πάλι. Τις προάλλες είχε χτυπήσει το κεφάλι του στο  μπουντρούμι του  νοσοκομείο ,  στον τοίχο, λέει, και φώναζε: «Τι έχω κάνει λάθος, τι, τι μου λένε;". Αλλά κανείς δεν του έχει  απαντήσει.

 Το κακό απλά τρομερό.

απο το spiegel.de

http://www.spiegel.de/politik/ausland/0,1518,770889,00.html

για την μετάφραση κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.....