Συνέντευξη του Ν. Κιουτσούκη, Γεν. Γραμ. ΓΣΕΕ & Προέδρου ΔΑΚΕ Ι.Τ.,

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του συναδέλφου Ν. Κιουτσούκη στην Βραδυνή της Κυριακής για το συνδικαλιστικό κίνημα (όπου και χαρακτηρίζει λανθασμένη εκ του αποτελέσματος την αμυντική στάση ) και  τις πολιτικές εξελίξεις 

Κύριε Κιουτσούκη 

 Μετά από 36 γενικές απεργίες κατά την περίοδο των μνημονίων, θέλετε να κάνετε μια συνδικαλιστική αποτίμηση; Τί πέτυχε να διατηρήσει ο εργαζόμενος; Σε ποιό σημείο η ΓΣΕΕ στάθηκε ανάχωμα στα μέτρα της τρόικας;

Αν αναλογιστεί κανείς την έκταση της απορρύθμισης που συντελείται στην

ελληνική αγορά εργασίας την τελευταία τετραετία αφενός με την ισοπέδωση θεμελιωδών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, και αφετέρου με την καταπάτηση στοιχειωδών συλλογικών ελευθεριών και κοινωνικών κατακτήσεων, τότε είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι η ΓΣΕΕ δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τα ανάλγητα μέτρα που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και δυστυχώς ψηφίστηκαν από την εκάστοτε πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Ίσως το μόνο που επιτύχαμε να ήταν η χρονική καθυστέρηση και η πρόσκαιρη αναβολή θεσμοθέτησης ορισμένων ρυθμίσεων που στο σύνολό τους συνιστούν κατάφορες παραβιάσεις των Διεθνών Συνθηκών, του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου και της εγχώριας έννομης-συνταγματικής τάξης. 

Όλοι γνωρίζαμε πως ξεκινούσε ένας ιδιαίτερα δύσκολος και μακρύς αγώνας. Οφείλουμε, όμως, να κάνουμε και την αυτοκριτική μας γιατί εάν δεν αποδεχθούμε και δεν αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, τότε δεν θα τα διορθώσουμε. Άλλωστε ουδείς αλάθητος.

Συμπερασματικά, λοιπόν, και εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι αμυντική στάση ήταν λανθασμένη. Μπορούσαμε να φανταστούμε τις ολέθριες συνέπειες των πολιτικών της ακραίας λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης και να επαναπροσδιορίσουμε άμεσα τη στάση και τη δράση μας. Η επιλογή της “μετριοπάθειας” λειτούργησε σαν μανδύας “ηττοπάθειας” πλήττοντας την ήδη “τραυματισμένη” αξιοπιστία των Συνδικάτων.

Σε κάθε περίπτωση, οι μόνες χαμένες μάχες είναι αυτές που δεν δίνονται.

Ήδη οι θέσεις μας δικαιώνονται, η αξιοπιστία των Συνδικάτων αναβαθμίζεται παρά τις συνεχείς επιθέσεις που δέχονται μέσω της ύπουλης “επιστράτευσης” του τεχνάσματος κοινωνικού αυτοματισμού ενώ υπάρχει πλέον εμφανές σημείο προσέγγισης και συνέργειας με άλλες μεγάλες κοινωνικές ομάδες που πλήττονται. Η συμμετοχή στην τελευταία Πανελλαδική Απεργία της 9ης Απριλίου πιστοποιεί αυτή τη σταδιακή άνοδο της απήχησης και της δυναμικής μας δημιουργώντας σημάδια αισιοδοξίας.

2. Έχουν τελειώσει τα μέτρα ή αναμένετε συνέχιση των επιθέσεων και νέες οριζόντιες περικοπές;

Είναι ξεκάθαρο ότι ούτε τα μέτρα έχουν τελειώσει, ούτε οι οριζόντιες περικοπές. Το περιεχόμενο του πρόσφατου Πολυνομοσχεδίου με την, μεταξύ άλλων, προαναγγελία κατάργησης των τριετιών από το 2017, τη γενίκευση του σύγχρονου “δουλεμπορίου” της ενοικίασης των εργαζομένων και τη μείωση έως εξαφάνιση των επικουρικών συντάξεων αρχής γενομένης από τον προσεχή Ιούλιο δεν αφήνει περιθώρια για οποιοδήποτε άλλο ισχυρισμό. 

Παράλληλα, αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι οι ισχύουσες μνημονιακές δεσμεύσεις εκτείνονται χρονικά “εις το διηνεκές” (π.χ. αναστολή αυξήσεων μισθών και καταβολής ωριμάνσεων μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από 10%) ενώ όπως προκύπτει από τις διαβουλεύσεις Κυβέρνησης-Τρόικας παραμένουν “ανοικτά” τα μέτωπα της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων και των δυσμενών μεταβολών στο συνδικαλιστικό Ν.1264/82 με την απειλή αλλαγής -ουσιαστική παρεμπόδιση- του καθεστώτος κήρυξης των απεργιών και την ανάσυρση μετά από 32 χρόνια του “πτώματος” του lock out, δηλαδή της δυνατότητας ανταπεργίας των εργοδοτών.

Όσο ακολουθείται αυτό το καταστροφικό “μείγμα πολιτικής”, όσο συνεχίζεται το “λάθος” που όλοι “ομολογούν” αλλά κανείς δεν διορθώνει, τόσο τα υφεσιακά αδιέξοδα θα εντείνονται και θα λαμβάνονται νέα επώδυνα μέτρα σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που έχει εξαντλήσει προ πολλού κάθε όριο ανοχής και αντοχής. Με λίγα λόγια, τα μέτρα τους δεν τελείωσαν αλλά με τα μέτρα τους “τελείωσε” ο λαός.

3. Κατά την γνώμη των συνδικάτων ποιό ζήτημα, ποιό πρόβλημα χρήζει άμεσης αντιμετώπισης; Τι θεωρείται εσείς θεμελιακής σημασίας για την κοινωνική συνοχή;

Χωρίς αμφιβολία, η ανεργία είναι το κορυφαίο πρόβλημα της χώρας μας. Τα πρωτοφανή ποσοστά στο γενικό πληθυσμό και στους νέους, αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά με τους μακροχρόνια ανέργους να υπερβαίνουν το 75% του συνόλου των ανέργων -σχεδόν 1 εκατ. συμπολίτες μας στερούνται επιδόματος ανεργίας και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης- προσδίδουν διαστάσεις μείζονος “εθνικού ζητήματος”.

Οι διαλυτικές προεκτάσεις της ανεργίας συνθέτουν μια “βραδυφλεγή βόμβα” στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής, στην παραγωγική διαδικασία και το Ασφαλιστικό Σύστημα υπονομεύοντας την προοπτική οικονομικής ανάκαμψης.

Η δημιουργία νέων, σταθερών και μακροπρόθεσμα βιώσιμων θέσεων εργασίας είναι πρώτα και πάνω από όλα ζήτημα ανάπτυξης. Οι ραγδαίες μειώσεις μισθών, όπως αποδείχτηκε και από την επακόλουθη εκτόξευση της ανεργίας, όχι μόνο δεν λύνουν αλλά εντείνουν δραματικά το πρόβλημα. Οι ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης μπορούν και πρέπει να λειτουργούν συμπληρωματικά-επικουρικά, είναι όμως κοινωνικά απαράδεκτο και επικίνδυνο να χρησιμοποιούνται ως “μηχανισμοί” υποκατάστασης ή αντικατάστασης της υφιστάμενης εργασίας από φθηνότερη και χωρίς δικαιώματα απασχόληση. Τα “μικροοικονομικά τερτίπια” συρρίκνωσης των αμοιβών είναι εκείνα που οδηγούν σε μη αναστρέψιμες “μακροοικονομικές ανισορροπίες”.

4. Ποιος ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος στην μετα-μνημονιακή περίοδο;

Από την υπογραφή του 1ου Μνημονίου έως σήμερα, τα Συνδικάτα δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση με στόχο τη θεσμική του αποδυνάμωση και την κοινωνική του απαξίωση. Σε αυτό το πλαίσιο έχουμε μπροστά μας ένα διμέτωπο αγώνα. Από τη μια μεριά οφείλουμε να αγωνιστούμε για την ανάκτηση του χαμένου εδάφους, για να ξανακερδίσουμε αυτά που έκλεψαν από τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Στον αντίποδα, επιβάλλεται να διασφαλίσουμε τον υπαρξιακό μας ρόλο ως αξιόπιστου εκπροσώπου του κόσμου της μισθωτής εργασίας, ως ισχυρού μοχλού άσκησης πίεσης προς την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, αλλά και σαν υπεύθυνος κοινωνικός διαπραγματευτής.

Απαραίτητη προϋπόθεση, η μεγιστοποίηση της συνδικαλιστικής πυκνότητας μέσα από την αποτελεσματικότερη διείσδυση στον αμιγώς Ιδιωτικό Τομέα. 

Το Συνδικαλιστικό Κίνημα οφείλει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του σε κάθε βαθμίδα, να “αναβαπτιστεί” και να “εξοστρακίσει” τα συνδικαλιστικά “βαρίδια”. Δεν έχουν σχέση και θέση με τα Συνδικάτα οι “δοτοί” συνδικαλιστές, “εκλεκτοί” είτε των εργοδοτών, είτε των κυβερνήσεων και των κόμματων, οι οποίοι άλλοτε “τζογάρουν” στην εμπιστοσύνη των εργαζομένων και άλλοτε πατούν στις “πλάτες” τους για να αναρριχηθούν σε κυβερνητικούς θώκους και “πόστα” αλλάζοντας μετά τις απόψεις τους σαν τα “πουκάμισα”.

Άλλωστε, η ΓΣΕΕ είναι ταγμένη να υπηρετεί τους εργαζόμενους, δεν είναι “μαγαζί” κανενός κόμματος, δεν είναι “φέουδο” καμιάς παράταξης. Προσωπικές στρατηγικές ή λογικές συνδικαλιστικού “καρτέλ” που είτε εξυπηρετούν κομματικές επιλογές, είτε ξεπληρώνουν “γραμμάτια” του παρελθόντος δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτές. Συμπεριφορές ή αντιλήψεις που βάζουν “φρένο” στη μαζικοποίηση του Κινήματος επιδιώκοντας να μετατρέψουν τη Συνομοσπονδία μας σε “Ορειβατικό Σύλλογο” δεν είναι, πλέον, ανεκτές και επιβάλλεται να απομονωθούν. 

5. Στον πολιτικό φορέα από τον οποίο προέρχεστε, τη ΝΔ, τί προσάπτετε; Αθέτησε υποσχέσεις ή «μπήκε στο χορό» των αγορών και προσπάθησε να διασώσει τη χώρα από άτακτη χρεοκοπία;

Το 2009, η ΝΔ είχε μια καθαρή θέση για την υπέρβαση της κρίσης, η οποία αποτέλεσε και το κυρίαρχο προεκλογικό της διακύβευμα στις τότε εθνικές εκλογές. Με άξονα αυτήν την πρόταση του κ. Κώστα Καραμανλή αναπτύχθηκε και καταρτίστηκε από τον κ. Αντώνη Σαμαρά έναν εναλλακτικό Πρόγραμμα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, κεντρικό σημείο του οποίου υπήρξε η σκληρή αποδοκιμασία των μεθοδεύσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου για την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης και η οξεία καταγγελία του Μνημονίου ως “λάθους συνταγής”. 

Αυτή η ανάλυση, απόλυτα συμβατή με τις αρχές και τις αξίες του κοινωνικού φιλελευθερισμού, τροφοδότησε και τροφοδοτήθηκε από την τεκμηρίωση, τις προτάσεις και τις διεκδικήσεις της ΔΑΚΕ Ι.Τ. γνωρίζοντας σημαντική αποδοχή από ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. 

Η στήριξη, όμως, της κυβέρνησης Παπαδήμου και η ψήφιση του 2ου Μνημονίου σηματοδότησαν μια μεγάλη “στροφή” από όσα μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή η ηγεσία της ΝΔ ευαγγελίζονταν ταυτίζοντας το κόμμα με τα Μνημόνια και τις επαχθείς τους δεσμεύσεις. 

Οι αποφάσεις αυτές δεν τέθηκαν στα συλλογικά όργανα αλλά λήφθηκαν σε στενά “κονκλάβια”. Όσοι δεν ακολούθησαν διεγράφησαν παγιώνοντας ένα έλλειμμα πολυφωνίας στο εσωτερικό του κόμματος και μια αρχηγοκεντρική διαχείριση όλων των κρίσιμων ζητημάτων που αφορούν το σύνολο του ελληνικού λαού. Κάπως έτσι η ΝΔ κατέγραψε το ιστορικά χαμηλό της ποσοστό στις εκλογές του Μαΐου του 2012 με την ιδεολογική σύγχυση να πυροδοτεί φυγόκεντρες τάσεις δημιουργώντας ένα “χάσμα” ανάμεσα στη μαχόμενη κοινωνική της βάση και τις επίσημα υποστηριζόμενες πολιτικές, μια “απόσταση” που ολοένα και διευρύνεται από την ακολουθούμενη κυβερνητική πρακτική της τελευταίας διετίας.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι μια ιδεολογία της “βιβλιοθήκης”, αλλά μια σχολή πολιτικής σκέψης που η εφαρμογή της παράγει έμπρακτα αποτελέσματα παραγωγικής ανάκαμψης και κοινωνικής παλινόρθωσης. Είναι “μονόδρομος” για την αναπτυξιακή υπέρβαση της κρίσης και όχι “πολυτέλεια” όπως κάποιοι θέλουν να υποστηρίζουν.

6. Προβλέπετε πολιτικές εξελίξεις και κομματικές διεργασίες μετά τις ευρωεκλογές; Με ποιές πρωτοβουλίες θα επιτυγχανόταν η ενοποίηση της κεντροδεξιάς;

Η επανένωση της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης είναι επιτακτική αναγκαιότητα για τον Τόπο μας. Αυτή η ενοποίηση, όμως, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά ή αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής. Η επιστροφή στις ρίζες μας, στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, αποτελεί την “πρώτη ύλη” για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος με τη δυναμική επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων -και όχι διαπραγμάτευση νέων μέτρων- να προβάλλει ως αναγκαία συνθήκη.

Η ιστορική δικαίωση των επιλογών και των αποφάσεων του Εθνάρχη μας Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι εγγύηση πατριωτικής υπευθυνότητας, “φάρος” για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και “μοχλός” διαφύλαξης της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας με την κοινωνία “όρθια”. Η Παράταξη δεν πρέπει να καταντήσει “ελιά” ή συνιστώσα υπό την ομπρέλα νέων “μεταμοντέρνων” κομματικών σχηματισμών… 

Είναι προφανές ότι αναλόγως των ποσοστών που θα λάβουν οι κομματικοί σχηματισμοί στις Ευρωεκλογών θα υπάρξουν και οι αντίστοιχες διεργασίες. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν αυτά τα 4 χρόνια στηρίζοντας τα Πρoγράμματα Προσαρμογής και πιστεύουν μέχρι και σήμερα ότι διέσωσαν τη χώρα και τους Έλληνες εκτιμώντας ως θετικά τα αποτελέσματα των Μνημονίων θα εισπράξουν τους “καρπούς” των προσπαθειών τους…Θετικά ή αρνητικά αυτό θα το κρίνει ο λαός. Εάν μεν κριθούν θετικά μπορούν δικαιωματικά να συνεχίσουν το έργο τους, εάν όμως κριθούν αρνητικά έχουν υποχρέωση να δρομολογήσουν οι ίδιοι τις εξελίξεις. 

Σε κάθε περίπτωση εξελίξεις θα υπάρξουν και να είστε βέβαιοι για αυτό.