Συνεχίζεται η παραπληροφόρηση για το θέμα της ψηφοφορίας μαθητών στα Σωματεία Σιδηροδρομικών

Με μια επιθετική ανακοίνωση η "Λέσχη εργαζομένων και νεολαίας Βόλου"-την οποία έστειλε και στο στέκι της έλξης όπου και την δημοσιεύουμε- προσπαθεί να παρουσιάσει την

θέση της παράταξης του Δικτύου Σιδηροδρομικών , ως θέση  στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ,σε ένα βρώμικο και ύποπτο συνδικαλιστικό-πολιτικό παιχνίδι.

Αγνοώντας -και φυσικά χωρίς ποτέ να ρωτήσουν- για τις θέσεις της παράταξης του Δικτύου Σιδηροδρομικών για το θέμα των μαθητών και όχι μόνο (αλλά και όσων εργάζονται σε καθεστώς εργολαβίας κάτω απο ιδιαίτερα επαχθείς συνθήκες στον σιδηροδρομικό χώρο)- φτάνουν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το Δίκτυο θεωρεί παρείσακτους τους μαθητές!

Πρόκειται φυσικά για αυθαίρετο -και χωρίς καμία βάση - συμπέρασμα μιας ομάδας που ποτέ δεν ρώτησε αυτούς που προσέφυγαν δικαστικά για τις συνολικές τους θέσεις.

Ίσως γιατί η ανάγκη στοχοποίησης όσων έχουν ξεκάθαρες θέσεις για τα εργασιακά είναι μεγαλύτερη απο την ουσία του ζητήματος, με το πως δηλαδή θα πρέπει να ενταχθούν οι μαθητές στα Σωματεία,και με το πως θα διασφαλιστεί ότι η ψήφος τους δεν θα αφορά μόνο μεμονωμένα Σωματεία -και αυτό για να εξυπηρετούνται συνδικαλιστικά συμφέροντα που στην ουσία θέλουν να αιχμαλωτίσουν κυριολεκτικά εργαζόμενους με επισφαλείς όρους-.

Εμείς παραθέτουμε το κείμενο που λάβαμε και το αφήνουμε στην κρίση των σιδηροδρομικών.

Άλλωστε όλοι γνωρίζουν πλέον ότι με την μεθοδολογία που ακολουθήθηκε στον Σ.Σ. Θεσσαλικός εκτέθηκαν -μετά την δικαστική απόφαση -πρόσωπα και πράγματα.

Διαβάζουμε το άρθρο με τίτλο "Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει στα σωματεία του τους σύγχρονους σκλάβους"

Είναι κοινό «μυστικό» πλέον πως σε όλους τους χώρους εργασίας υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ή καλύτερα πολλαπλών ταχυτήτων. Η κατάργηση εξάλλου των συλλογικών συμβάσεων και ο νέος εργασιακός νόμος στοχεύουν στην εξατομίκευση της σχέσης εργαζόμενου – εργοδότη, κάνοντας τον πρώτο πιο εκμεταλλεύσιμο. Οι εργαζόμενοι λοιπόν κυρίως της προηγούμενης γενιάς είτε απολύονται επειδή είναι ακριβοί για την εργοδοσία, είτε μέσα σε ένα καθεστώς διαρκών περικοπών σε οποιοδήποτε εργατικό δικαίωμα θα περιμένουν τα βαθιά τους γεράματα για να πάρουν μια σύνταξη πείνας. Οι δε εργαζόμενοι από τις νεότερες γενιές καλούνται να εργαστούν «με ημερομηνία λήξης» μέσα σε ένα κυκεώνα ευρηματικών τίτλων αναβάπτισης της σύγχρονης σκλαβιάς (βλ. «μαθητεία», «κοινωφελή εργασία», «voucher», «επινοικιαζόμενοι» κτλ). Ενώ οι δεύτεροι τείνουν να γίνουν πλειοψηφία της εργατικής τάξης και όσο και αν αποτελούν το νέο μοντέλο εκμετάλλευσης που κυβέρνηση, εργοδοσία και Ε.Ε. επιχειρούν να κάνουν γενικό κανόνα, ένα μεγάλο κομμάτι του υπάρχοντος συνδικαλισμού επιμένει και επιλέγει να τους αντιμετωπίζει στην καλύτερη ως «αόρατους», στη χειρότερη ως εχθρούς στο αλισβερίσι κατοχύρωσης συνδικαλιστικών θέσεων.

Πρόσφατο, αν και όχι μοναδικό παράδειγμα, αποτελεί το τελευταίο συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ). Εκεί οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα εναντίων του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Θεσσαλίας (ΣΣΘ), με απαίτηση να αποκλειστούν οι αντιπρόσωποί του από το συνέδριο, μόνο και μόνο γιατί στις εκλογές του ΣΣΘ «τόλμησαν» να ψηφίσουν 14 εργαζόμενοι με καθεστώς «μαθητείας» του ΟΑΕΔ. Η ιστορία που άρχισε με πρωτεργάτες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο Βόλο (οι οποίοι είχαν καταθέσει και αίτηση ακύρωσης των εκλογών του σωματείου της Θεσσαλίας), έχει ως μοναδικό σκοπό το μοίρασμα των εδρών στην ομοσπονδία και τη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας μεταξύ των δυνάμεων του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτό είναι το βρώμικο παιχνίδι όλων εκείνων που αντιλαμβανόμενοι τη θέση τους ως «εργατική αριστοκρατία», αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους όλους εκείνους που ακριβώς επειδή βρίσκονται σε ένα καθεστώς «εργασίας με ημερομηνία λήξης» έχουν ανάγκη περισσότερο απ’ όλους τη συνδικαλιστική κάλυψη και τη συλλογική διεκδίκηση. Όσο λοιπόν και να παραθέτουν νόμους για να μας αποδείξουν ποια είναι η διαφορά της εργασίας από τη «μαθητεία» εμείς ξέρουμε 2 πράγματα: Πρώτον, ότι οποίος δίνει χρόνο, ενέργεια και σκέψη για την παραγωγή ενός έργου είναι εργαζόμενος και έχει δικαιώματα. Δεύτερον, ότι όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό δεν είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος.

Είναι βαθιά γελασμένος όποιος εργαζόμενος πιστεύει πως θα διατηρήσει τη θέση του ή το μισθό του με την περιχαράκωση ενάντια στο συμβασιούχο, το «μαθητευόμενο», τον «εργολαβικό»  ή το μετανάστη. Για να βελτιωθεί η ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων χρειάζεται ένα εργατικό κίνημα που να διεκδικήσει να πάρει από τα συσσωρευμένα κέρδη του κεφαλαίου και όχι να «πάρει το κεφάλι» του διπλανού του. Για να γίνει αυτό πρέπει να ανασυγκροτηθεί ως ενιαίο σώμα στη βάση των συμφερόντων των πιο πληττόμενων κομματιών του. Στη βάση αυτή δεν αρκεί καμία ευκαιριακή ένταξη των «αόρατων» εργαζομένων στα σωματεία. Απαιτείται η συνολική αναδιαμόρφωση των σωματείων για την εξυπηρέτηση των αναγκών αυτών των σύγχρονων σκλάβων και όχι των διευθυντικών στελεχών. Σε αυτή τη βάση διεκδικούμε ένταξη όλων των μορφών εργασίας στα επιχειρησιακά ή κλαδικά σωματεία. Όπου αυτό δεν γίνεται καλούμε σε σχηματισμό επιτροπών αγώνα και αγωνιστικών σχημάτων που να συγκροτούν συλλογικές διεκδικήσεις, να φτιάχνουν νέα σωματεία και να καταγγέλλουν τα γραφειοκρατικά και κατ’ επέκταση κυβερνητικά σωματεία. Πάλη για μονιμοποίηση των «μαθητευόμενων», των «εργολαβικών» και όλων όσων δουλεύουν με «ημερομηνία λήξης», για να ζουν όλοι αξιοπρεπώς από την εργασία τους χωρίς να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από εργοδότες και πολιτικούς παράγοντες.