Τ. Παππάς: Η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, αλλά απασχόλησε ελάχιστα τη δημόσια συζήτηση. Αναφέρομαι στην κρίση που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρωτοφανές; Κάθε άλλο. Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Σαν φάρσα; Σαν τραγωδία;

Θυμίζει φάρσα με την οποία διασκεδάζουν οι ισχυροί, αλλά πρόκειται για τραγωδία, αφού πλήττει τους αδύναμους. Αφορμή τούτη τη φορά ήταν το συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος και τα εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα στις παρατάξεις. Το συνέδριο της ΟΙΥΕ δεν πραγματοποιήθηκε. Η μεγαλύτερη ομοσπονδία της χώρας δεν θα εκπροσωπηθεί στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Η ηγεσία της Ομοσπονδίας έχει κατηγορήσει το ΠΑΜΕ για προπηλακισμούς και επιθέσεις σε συνέδρους, μια «συντονισμένη επιχείρηση προκειμένου να συγκαλυφθούν καταγεγραμμένες νοθείες και παρατυπίες σε ελεγχόμενα από το ΠΑΜΕ σωματεία, γεγονός που πιστοποιείται τόσο με δικαστικές αποφάσεις όσο και από πρακτικά και λοιπά νομιμοποιητικά που φέρουν υπογραφές και ενστάσεις δικαστικών αντιπροσώπων». Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ έχουν καταγγείλει επιχείρηση νόθευσης της εκλογικής διαδικασίας «για να μπουν εκπρόσωποι των εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα», ενώ ανέδειξαν και την παρουσία «μπράβων», με ευθύνη του «πράσινου» συνδικαλιστή και προέδρου της ΟΙΥΕ, Δημ. Καραγεωργόπουλου.

Εχει σημασία ποια πλευρά έχει δίκιο; Εχει. Αφορά αυτή η διαμάχη τον κόσμο της εργασίας; Πρέπει να τον αφορά, γιατί οι καταγγελίες είναι σοβαρές. Ωστόσο, μοιάζει με τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν. Οι περισσότεροι δεν πήραν χαμπάρι τι έγινε, αλλά και όσοι το πληροφορήθηκαν από σπόντα είτε κούνησαν το κεφάλι τους με θλίψη είτε αδιαφόρησαν επιδεικτικά. Και είναι λογικό.

Θεωρούν ότι πρόκειται για τους συνήθεις παραταξιακούς καβγάδες μεταξύ γραφειοκρατών και βολεμένων. Οποιοι ενδιαφέρονται για τις εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα –δυστυχώς είναι λίγοι– και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι χωρίς ισχυρά συνδικάτα οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν καμία τύχη απέναντι στις επιδιώξεις των εργοδοτικών οργανώσεων και στην απληστία του μεγάλου κεφαλαίου, σίγουρα ενοχλούνται με αυτά που συμβαίνουν. Αυτοί οι μερακλήδες που δεν εννοούν να τα παρατήσουν θέτουν όμως ορισμένα ενοχλητικά ερωτήματα που μένουν αναπάντητα, παρά το γεγονός ότι επανέρχονται στο προσκήνιο συχνά-πυκνά:

■ Γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα έχει ασήμαντο εκτόπισμα και χαμηλό κύρος;

■ Γιατί είναι διασπασμένο;

■ Γιατί οι εργαζόμενοι δεν εντάσσονται στις συνδικαλιστικές οργανώσεις;

■ Γιατί ο κόσμος της εργασίας έχει υποστεί τόσες συντριπτικές ήττες στα χρόνια των μνημονίων;

■ Γιατί, ενώ έχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ στην προκήρυξη γενικών απεργιών, η συμμετοχή σ’ αυτές είναι μικρή;

■ Γιατί οι κινητοποιήσεις που οργανώνουν τα συνδικάτα δεν προκαλούν καμιά ανησυχία στις κυβερνήσεις και στην εργοδοσία;

■ Γιατί συνεχίζεται ο εμφύλιος με εκτόξευση κατηγοριών για εργατική αριστοκρατία, σωματεία-σφραγίδες, εργοδοτικό συνδικαλισμό, συνδικάτα που λειτουργούν σαν ιμάντες μεταβίβασης κομματικών γραμμών;

■ Γιατί βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια τα ίδια πρόσωπα να καταλαμβάνουν τις ηγετικές θέσεις;

Λέτε τα θέματα αυτά να απασχολήσουν τους συνέδρους; Μην είστε πολύ αισιόδοξοι. Ακόμη κι αν βρεθούν κάποιοι να τα επισημάνουν, το πιθανότερο είναι ότι ούτε απαντήσεις θα δοθούν ούτε λύσεις θα δρομολογηθούν. Κατά τ’ άλλα, όλοι θα ορκιστούν ότι αγωνίζονται για ανεξάρτητα, ακηδεμόνευτα και ταξικά συνδικάτα. Με τους εργαζόμενους απόντες.

Ανάγωγα

«Σε μια προσωρινή συμφωνία επί των νέων κανόνων που θα εγγυώνται υψηλό επίπεδο προστασίας για τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος που καταγγέλλουν παραβάσεις του δικαίου της Ε.Ε. κατέληξαν το Συμβούλιο Υπουργών και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος; Τι είναι τούτο;

Μήπως πρόκειται γι’ αυτούς που στην Ελλάδα πολιτικοί (ύποπτοι) και δημοσιολόγοι (συνήγοροι των υπόπτων) αποκαλούν κουκουλοφόρους;

Ναι γι’ αυτούς πρόκειται.