Το βίντεο με τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλη Γιαννάκο να επιχειρεί να εισέλθει, στο πλαίσιο «οργανωμένης, αυθόρμητης κινητοποίησης», σε… λάθος υπουργείο (στο Εσωτερικών αντί για το Εργασίας!), ενώ είχε προηγηθεί η… κατάθεση λουλουδιών στον Δρομέα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας προς
την υπουργό Πολιτισμού, Μυρσίνη Ζορμπά, έκανε το γύρο του Διαδικτύου. Με τα ανάλογα σχόλια φυσικά –μεταξύ τους ξεχώρισε εκείνο του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, που κατά καιρούς έχει δεχθεί τις στημένες επιθέσεις της ΠΟΕΔΗΝ. Οι δύο ενέργειες, την ίδια μέρα του συγκεκριμένου συνδικαλιστή είναι ενδεικτικές του είδους του συνδικαλισμού που έχει αφήσει το ανεξίτηλο αποτύπωμά του στα εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά πράγματα: χωρίς βάθος, επιφανειακές προσεγγίσεις με έντονο κομματικό άρωμα, χωρίς ανάλυση των νέων δεδομένων που έχουν αλλάξει τον τρόπο, το είδος, το περιεχόμενο της εργασίας τον 21ο αιώνα. Σεχταρισμός, εσωστρέφεια, αδυναμία ανάλυσης των σύγχρονων δεδομένων. Και μάλιστα σε έναν τομέα τόσο κρίσιμο όσο η δημόσια υγεία, όπου τα διακυβεύματα λαμβάνουν νέες πρωτόγνωρες μορφές.
Ωστόσο η περίπτωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία δεν είναι μοναδική στο χώρο του συνδικαλισμού. Τα πρόσφατα γεγονότα στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα, το οποίο τελικά δεν διεξήχθη ποτέ, είναι και αυτά χαρακτηριστικά της ευρύτερης κρίσης ταυτότητας που διέρχεται σήμερα ο συνδικαλισμός στη χώρα μας.
Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος έστρεψε τα βέλη του κατά του ΠΑΜΕ, της κυβέρνησης και της αστυνομίας, κατηγορώντας τις δύο τελευταίες ότι δεν προστάτεψαν «τις δημοκρατικές διαδικασίες και τους δημοκρατικούς θεσμούς». Από την πλευρά του το ΠΑΜΕ κατηγόρησε τη διοίκηση της ΓΣΕΕ για «νόθα εκπροσώπηση» για συνέδρους που πήγαν να κάνουν πολυήμερες διακοπές με τα λεφτά των εργαζομένων. Και είναι σίγουρο ότι η διαμάχη θα συνεχιστεί. Όμως το θέμα είναι ότι με τα τούτα και με τα εκείνα, το συνδικαλιστικό κίνημα νοσεί –συρρικνώνεται, αδυνατεί να λειτουργήσει καταλυτικά, αδυνατεί να παρέμβει, να σκιαγραφήσει έστω μια αρθρωμένη πρόταση για το εργασιακό τοπίο.
Γραφικότητες, ακτιβισμοί, κραυγές, συνθηματολογία, όταν δεν βγάζουν γέλιο, προκαλούν θλίψη.
Εξηγούν ωστόσο το πώς οι μνημονιακές πολιτικές ως το 2015 δεν συνάντησαν κανενός είδους σοβαρή συνδικαλιστική αντίσταση. Εξηγούν τη σημερινή αναξιοπιστία και τη χθεσινή αφωνία. Και επιβάλλουν δραστική αναδόμηση ενός κινήματος, στη βάση επιστημονικών και τεκμηριωμένων προσεγγίσεων, που επιβάλλεται να έχει καθοριστικό ρόλο για το μέλλον του τόπου. Ειδικά σήμερα που η χώρα εισέρχεται στη μετα-μνημονιακή περίοδο, απαιτείται ένα αντιπροσωπευτικό, ακηδεμόνευτο, ακομμάτιστο συνδικαλιστικό κίνημα, παράγοντας κοινωνικού μετασχηματισμού και εγγυητής της κοινωνικής συνοχής.
Αν όμως κρίνει κανείς από πρόσωπα και πράγματα, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουμε αρκετά ακόμη στο ακουστικό μας.
Της Ελένης Τσερεζόλε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου