Φέτος έχει κηρυχτεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση έτος των σιδηροδρόμων. Είναι όμως απαράδεκτο, όταν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα στην οποία δεν περισσεύουν οι σιδηροδρομικές γραμμές και με δεδομένο ότι είναι εκτός λειτουργίας μεγάλο μέρος του δικτύου
Και είναι φρικτό, όταν ένας ακόμα ακρωτηριασμός παρουσιάζεται θριαμβευτικά από τοπική βουλευτή της συμπολίτευσης, από τον σημερινό Δήμαρχο Δίου Ολύμπου κι άλλους ως ιστορικό κατόρθωμα στο οποίο «κατόπιν ενεργειών τους» συνέβαλαν στο όνομα φυσικά του εκσυγχρονισμού της προόδου και της ανάπτυξης!
Γιατί ο σιδηροδρομικός αποχαρακτηρισμός ενός τμήματος της παλιάς γραμμής Αθήνας Θεσσαλονίκης που διέρχεται από τον Πλαταμώνα υπονομεύει καίρια την προοπτική να επανενεργοποιηθεί εκεί η γραμμή επ΄ ωφελεία του προαναφερθέντος παραλιακού θέρετρου της Πιερίας. Έτσι υποτιμήθηκε δραματικά η δυνατότητα ήπιας, μαζικής κι ασφαλούς μέσω σιδηροδρόμου πρόσβασης στον οικισμό (ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες) κυρίως από Λάρισα, Κατερίνη, Θεσσαλονίκη κτλ.
Το μέγα κατόρθωμα επετεύχθη με την επαναλαμβανόμενη μικρόψυχη θεωρία και επωδό της διχοτόμησης του οικισμού από την ιστορική σιδηροδρομική γραμμή και το ενοχλητικό κι επικίνδυνο τάχα μέσο σταθερής τροχιάς. Κι όλα αυτά για να αφεθεί ανενόχλητη η ασυδοσία και ο αποπνικτικός κατακλυσμός του ΙΧ κι άλλα ανομολόγητα ταπεινά συμφέροντα μιας βάρβαρης υποτιθέμενης ανάπτυξης.
Κι ενώ στην χρεωκοπημένη Ελλάδα στο όνομα ενός ιδιότυπου σιδηροδρομικού μεγαλοϊδεατισμού έχουν γίνει πανάκεια οι φαραωνικές υπογειοποιήσεις και η προοπτική των (ουδέποτε περατούμενων εργολαβιών) πανάκριβων έργων γραμμών υψηλής ταχύτητας και η πολυδιαφημισμένη σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης μέσω της οποίας θα εκτοξεύεται τo «ασημένιο βέλος»* της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από τη μια πόλη στην άλλη, αποσιωπάται η απομάκρυνση του νέου σιδηροδρόμου από τους οικισμούς. Υποβαθμίζεται η σημασία του σιδηρόδρομου της καθημερινότητας και του τουρισμού που μπορεί να διασυνδεθεί με τον κύριο άξονα μέσω των έτοιμων εξασφαλισμένων από παλιά διαδρόμων.
Γιατί, ενώ το ζητούμενο υποτίθεται ότι είναι η ενίσχυση των σιδηροδρομικών μετακινήσεων, η μη διασύνδεση του κεντρικού άξονα με οικισμούς δημιουργεί μεγάλο μειονέκτημα έναντι των κρατικά επιδοτούμενων αυτοκινητόδρομων που στην Ελλάδα έχουν τύχει προκλητικής εύνοιας και ασύμμετρου προβαδίσματος. Η περιφερειακή απονεύρωση του σιδηροδρομικού δικτύου και η λειτουργική απονέκρωσή του είναι βέβαιο ότι αποδυναμώνει ευρύτερα και τη χρησιμότητά του.
Γιατί λοιπόν τόση σπουδή για την ικανοποίηση μιας κάποιας «υπερευαίσθητης» εναντίον του σιδηροδρόμου μερίδας πολιτών, όταν είναι γνωστό ότι από τη λεηλασία της σιδηροδρομικής υποδομής καραδοκούν να επωφεληθούν μικρότερα ή μεγαλύτερα αρπακτικά;
Ποια διοίκηση έχει το δικαίωμα να απαλλοτριώνει δυσεύρετες επαναξιοποιήσιμες δημόσιες υποδομές της χώρας μας; Η διαχείριση και η διασφάλιση ιδιαίτερα των ιστορικών υποδομών δεν μπορούν να γίνονται με κοντόθωρη οπτική πολιτικάντικων κριτηρίων. Τα πρόσωπα των διοικήσεων και οι κυβερνώντες έρχονται και παρέρχονται πολλές φορές συντομότατα. Τους περισσότερους μετά από λίγο δεν τους θυμάται κανείς. Το βαρύ ζημιογόνο και πολλές φορές καταστροφικό αποτύπωμα των πράξεών τους το πληρώνει όμως ο τόπος.
Απομένει πλέον ο ενεργός ρόλος της τοπικής κοινωνίας των πολιτών να προβάλλει συντεταγμένα άμυνα, για να υπερασπίσει όχι μόνο την ιστορική σιδηροδρομική ταυτότητα του Πλαταμώνα αλλά και το αειφόρο μέλλον της περιοχής μέσω της ήπιας περιβαλλοντικής ανάπτυξής της.
*Έτσι ονομάζεται το νέο γρήγορο τραίνο που θα διατρέξει τη διαδρομή.
Υ.Γ. Ευχαριστώ και πάλι θερμά τους ρομαντικούς φίλους του σιδηροδρόμου, τον Κώστα Κακαβά και τον Γραμματέα του ΣΦΣ Φώτη Λυκομήτρο, για τη φωτογραφική υποστήριξη και αυτού του άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου