Οι θέσεις της ΑΣΚΕ(ΠΑΜΕ ΣΙδηροδρομικων ) για την συνεδρίαση του ΣτΑ της ΠΕΠΕ

Συνεδρίαση του ΣτΑ της ΠΕΠΕ στις 2/12/14- Τοποθέτηση της ΑΣΚΕ (ΠΑΜΕ Σιδηροδρομικών)

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που οι σιδηροδρομικοί και όλοι οι εργαζόμενοι δεχόμαστε ένα συνεχόμενο ταξικό πόλεμο που δεν έχει τέλος. Τα μέτρα που έχει πάρει η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. αφορούν κάθε τομέα της ζωής της εργατικής οικογένειας και τα ζούμε

καθημερινά. Είναι μέτρα που μ’ αυτά παίρνουν από εμάς και δίνουν στο κεφάλαιο για να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ. Ο προσανατολισμός της αστικής πολιτικής για φτηνότερη εργατική δύναμη είτε με κρίση είτε με ανάκαμψη είναι σταθερός. Όποιος αμφιβάλει μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι το πέρασμα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ  στην κερδοφορία, η σημερινή δυναμική ανάπτυξης των εμπορευματικών μεταφορών, δεν συνοδεύτηκε απόαντίστοιχη ανάκτηση των μεγάλων (50%) απωλειών που είχαμε οι εργαζόμενοι. Οι μειωμένοι μισθοί και η συνεχής επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων παραμένουν, ενώ αυξήθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσής μας, μέσα από την αύξηση του χρόνου εργασίας ή του χρόνου «στα χειριστήρια» και της σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα.

Τι ετοιμάζουν από εδώ και πέρα ; Τ’ ακούμε, τα διαβάζουμεκαθημερινά.

Απολύσεις

Νέο ενιαίο μισθολόγιο με μείωση μισθών

Μείωση συντάξεων – αύξηση ορίων συνταξιοδότησης

Κατάργηση επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ

Περαιτέρω εμπορευματοποίηση υγείας, πρόνοιας, παιδείας.

Περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης κλπ.

Τέτοιας κατεύθυνσης μέτρα θα έρθουν είτε με κεντροδεξιά, είτε με κεντροαριστερή κυβέρνηση, γιατί μπορεί αυτές οι κυβερνήσεις να μην είναι το ίδιο πράγμα, διαφέρουν όμως μόνο ως προς το «μείγμα διαχείρισης». Στο δια ταύτα τα μέτρα που θα πάρουν και οι δύο θα οδηγήσουν σε νέους αντιλαϊκούς νόμους, αφού οι διαφορετικές πολιτικές και των δύο θα εξελίσσονται στα πλαίσια της Ε.Ε. και δεν θα θίξουν καθόλου ούτε η μία, ούτε η άλλη τον πραγματικό ένοχο της εξαθλίωσης των εργαζομένων, δηλαδή τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Οι εξελίξεις στον σιδηρόδρομο προσδιορίζονται από τους σχεδιασμούς της Ε.Ε. και της αστικής τάξης στην Ελλάδα για την αναβάθμιση της χώρας και κυρίως της Αττικής σε διαμετακομιστικό κέντρο και βασικό κρίκο συνδυασμένων (άρα και σιδηροδρομικών) μεταφορών εμπορευμάτων από την Ασία προς την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη αξιοποιώντας κυρίως το λιμάνι του Πειραιά αλλά και τα υπόλοιπα λιμάνια της χώρας. Βασικός τους στόχος η άμεση ή έμμεση συμβολή του σιδηρόδρομου στην καπιταλιστική κερδοφορία. Αυτό είναι και θα είναι το κριτήριο λειτουργίας του σιδηρόδρομου. Αυτό το στόχο υπηρετεί η πολιτική παράδοσης του μεταφορικού έργου απευθείας στα μονοπώλια (ιδιωτικοποίηση ΤΡΑΙΝΟΣΕ), η κατάργηση των μη κερδοφόρων τμημάτων του δικτύου και μη κερδοφόρων δρομολογίων, η συνεχής αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, η μείωση του προσωπικού και των λεγόμενων μισθολογικών δαπανών.Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού έργου θα είναι προς όφελός μας. Το αντίθετο, θα γίνει στ’ αποκαΐδια των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα  της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά.

Η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο τηςΈλξης – αλλά και της Π.Ο.Σ. – υποκλίνεται στους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του πανηγυρίζει για κάθε συμφωνία που συνάπτει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ με τα διεθνή μονοπώλια γιατί βλέπει μόνο ένα δρόμο ανάπτυξης, το φιλομονοπωλιακό. Αυτός ο δρόμος όμως είναι από την φύση του αντεργατικός.

Την ιδιωτικοποίηση την αντιπαλεύει κυρίως για το «νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της» -όπως λέει- και τους όρους που γίνεται και όχι σαν αντιλαϊκή καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Η γραμμή της πάλης του, τα αιτήματά του διαμορφώνονται με βάσει τις ανάγκες της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και όχι την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των μηχανοδηγών.Το σωματείο διαπραγματεύεται μόνο όσα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ αποδέχεται να δώσει. Η γραμμή του διαλόγου και της συνεργασίας με τον εργοδότη, που αιτιολογείται σαν επιλογή του εφικτού, μετέτρεψε την ΠΕΠΕ σε διεκπεραιωτή των υποθέσεων των μηχανοδηγών. Αυτός όμως δεν είναιρόλος του συνδικαλισμού αλλά του μηχανισμού διοίκησης.

Αυτό το κλίμα διαπέρασε όλους τους αγώνες που δόθηκαν. Ήταν αγώνες που ούτε τα αιτήματά τους ήταν προσανατολισμένα σωστά (ούτε καν την ενότητα των εργαζομένων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν εξασφάλιζαν, πόσο μάλλον σε επίπεδο σιδηρόδρομου, μέσων μαζικής μεταφοράς ή και με τους επιβάτες) ούτε διαδικασία κλιμάκωσης και μαχητικοποίησης υπήρξε (απεναντίας ξεκινούσαμε με πολυήμερες απεργίες που γρήγορα αναστέλλονταν), ούτε συμμετοχή των μηχανοδηγών είχαμε (3-5%). Ήταν αποφάσεις του Δ.Σ. χωρίς τη λήψη μέτρων που να οδηγούν σε συμμετοχή με στόχο να αποτύχουν καινα αποδειχθεί έτσι η αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Ήταν αγώνες που υπονομεύτηκαν.

Ακόμα και παρατάξεις που κάνουν …σφοδρή κριτική στην ΔΑΚΕ και στην ΠΑΣΚ μένουν στην κριτική των προσώπων και δεν προχωράνε σε κριτική της πολιτικής τους άποψης. Μένουν στην κριτική των χειρισμών της πλειοψηφίας του Δ.Σ. και όχι στη στρατηγική στόχευση του σωματείου.Μένουν στην κριτική της διαχείρισης των προβλημάτωνχωρίς ν’ αναδεικνύουν τις αιτίες που τα δημιουργούν καιτην αναγκαιότητα της αλλαγής πολιτικής, υπονοώντας ότι αυτοί θα κάνανε καλύτερη διαχείριση της ίδιας όμως πολιτικής. Έτσι διαμορφώνουν το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό που αντί να στηρίζει κεντροδεξιές κυβερνήσεις θα στηρίζει κεντροαριστερές, που κι αυτές όμως θα δουλεύουν για τα κέρδη της «υγιούς επιχειρηματικότητας». Ο ρόλος του σωματείου ο ίδιος. Μηχανισμός διοίκησης πάλι, αλλά υποτίθεται «αριστερός».Τ’ είχες Γιάννη μ’,  τ’ είχα πάντα.

Αυτός ο «ρεαλισμός» της υποταγής, αυτή η γραμμή της ταξικής συνεργασίας καθηλώνει το κίνημα στο ρόλο του υπηρέτη της εναλλαγής αστικών κυβερνήσεων, αφήνοντας στο απυρόβλητο αυτούς που πραγματικά κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας. Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των αναγκών της, με αφετηρία την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών της περιόδου της κρίσης, χωρίς να χάνει από το στόχαστρό της τη γενικότερη πάλη για τη διεκδίκηση του άλλου δρόμου ανάπτυξης με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, και το λαό στην εξουσία.

Η αλλαγή «γραμμής» στην ΠΕΠΕ, η αλλαγή πολιτικής περνάει μέσα από την ενίσχυση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, την ενίσχυση της ΑΣΚΕ και κυρίως την υιοθέτηση των θέσεων και των απόψεων του ΠΑΜΕ από τους μηχανοδηγούς. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕτην 1η Νοέμβρη, η δουλειά που ανέπτυξε για την επιτυχία της απεργίας στις 27 Νοέμβρη ανέδειξε τις δυνατότητες και το δρόμο που μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί το ταξικό – εργατικό κίνημα, σε όλους τους χώρους και κλάδους , με διεκδικήσεις που δεν θα στοχεύουν μόνο σε κυβερνητικές εναλλαγές αλλά μέσα από την εφ όλης της ύλης αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική και με τα κόμματα που την υπηρετούν θα διεκδικεί έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.

Άμεσα διεκδικούμε:

-

Καμιά ιδιωτικοποίηση σε ΤΡΑΙΝΟΣΕ και γενικά στο σιδηρόδρομο.

-

Προσλήψεις προσωπικού με πλήρη δικαιώματα.

-

Μέτρα ασφαλούς κυκλοφορίας των τραίνων.

-

Επαναλειτουργία όλου του σιδηροδρομικού δικτύου.

-

ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους.

-

Επαναφορά των μισθών στο επίπεδο πριν τις περικοπές.

-

Αυστηρά 5ήμερη – 7ωρη εργασία.

-

Καμιά πληρωμή ανάπαυσης.

-

Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, επιστροφή των χρημάτων που λήστεψαν από τα ασφαλιστικά ταμεία, άμεση χορήγηση του εφάπαξ.

-

Μείωση της τιμής του εισιτηρίου κατά 50%.

-

Δωρεάν μετακίνηση ανέργων, φοιτητών, μαθητών, ΑμεΑ.

-

Κάλυψη όλων των ανέργων όσο διαρκεί η ανεργία με επίδομα στα 600€.

ΑΣΚΕ

Δεκέμβρης 2014

-1-