Ανακοίνωση Χρήστου Κούκη, Προέδρου ΣΕΗΕΚ

Προχθές, εκδικάστηκε στο Τριμελές εφετείο Αθηνών, η υπόθεση που αφορούσε στην από 16/11/2012 μήνυση από το Σ.Η.Α.Μ. κατά εμού, με τις κατηγορίες της υπεξαίρεσης και εξαγωγής εγγράφων του ΣΗΑΜ, καθώς και της ψευδορκίας, πράξεις οι οποίες υποτίθεται ότι

είχαν συντελεστεί τον Ιούνιο του 2012! Μετά από πολύχρονη δικαστική διαμάχη και κατόπιν της αναίρεσης από τον Άρειο Πάγο, το δικαστήριο αποφάνθηκε οριστικά: 

                                          ΑΘΩΟΣ! 

Κατέρρευσε δηλαδή το κατασκεύασμα που στηριζόταν στα θεμέλια αναληθών γεγονότων, ασυντέλεστων πράξεων και ψευδών μαρτυριών, με σκοπό να πλήξουν την υπόληψή μου σαν εργαζόμενο – πρόσωπο – συνδικαλιστή και συνάδελφο. 

Καταρχήν και καταρχάς, θέλω να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας, όλους όσοι με στήριξαν ηθικά όλα αυτά τα χρόνια και δεν επηρεάστηκαν από τις φωνές που αλάλαζαν εναντίον μου, προκειμένου στη δημιουργία εντυπώσεων, φυγόκεντρων δυνάμεων και αποπροσανατολισμού των συναδέλφων μας! 

Ευχαριστώ, επίσης, τον Κο Αντώνη Πεπελάση – δικηγόρο, ο οποίος με την πληθωρική του παρουσία, με υπερασπίστηκε όλο αυτό το διάστημα! 

Θέλω να εκφράσω τη λύπη μου διότι, όλη αυτή η δικαστική διαδικασία στην οποία με έσυραν και με διέσυραν οι συνάδελφοι μου, πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό τον τερματισμό της συνδικαλιστικής μου ύπαρξης, αδιαφορώντας για τη μεγάλη βλάβη που υπέστην τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε ποινικό. Πλην όμως η συνδικαλιστική επάρκεια ή μη, έγκειται στην κρίση των εργαζομένων και την παρακαταθήκη που αφήνει ο καθένας μας και όχι στις δικαστικές αίθουσες. Γι’ αυτό, οι συκοφάντες οφείλουν να ζητήσουν μία δημόσια συγγνώμη, ως ελάχιστο δείγμα αξιοπρέπειας. 

Το παρελθόν εκ των πραγμάτων μας ακολουθεί. Επηρεάζει το παρόν και σηματοδοτεί το μέλλον. Κρατώντας την εμπειρία και τα μαθήματα που δίνει η ζωή σε όλους μας, ας κοιτάξουμε το μέλλον, πετώντας τα βαρίδια που μας κρατούν δέσμιους των εμμονών και των ανασφαλειών μας. Μένοντας πιστός στις συνδικαλιστικές μου αρχές, θα επιμείνω στην προσπάθεια για την προώθηση της ενοποίησης των εργαζομένων, κόντρα στα σαρκοβόρα ένστικτά κάποιων και στον αλληλοσπαραγμό που επιθυμούν. Τουλάχιστον τώρα, θα πάψουν να τυρβάζουν και τα λαλίστατα παπαγαλάκια που ελλείψει «τροφής», δε θα έχουν τη δύναμη να κελαηδάνε φάλτσα τιτιβίσματα. 

Χρήστος Κούκης