Γ. Μυλωνάς : Η απόσυρση του νομοσχεδίου δεν είναι σύνθημα, είναι ανάγκη

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΥΛΩΝΑ – Προέδρου Εργατικού Κέντρου Αθήνας

Βαδίζουμε στην τελευταία φάση και πλησιάζει η κατάθεση του αντεργατικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Η κυβέρνηση εξακολουθεί

και τοποθετείται μονομερώς στα κανάλια χωρίς ουσιαστικό δημόσιο διάλογο με τα συνδικάτα. Ακόμη και οι συναντήσεις με συνδικάτα δεν είναι δημόσιες και δεν υπάρχει αντιπαράθεση στα μεγάλα ΜΜΕ, ώστε να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και οι πολίτες για το τι ακριβώς εμπεριέχεται σε αυτό το νομοσχέδιο. Οι διαφωνίες και οι προβληματικές διατάξεις είναι πολλές και συνεχώς προκύπτουν και άλλες, όσο εμβαθύνουμε στο νομοσχέδιο. Πολύ απλά, όμως, οι βασικές διαφωνίες είναι οι εξής:

• Νομοθέτηση της ατομικής σύμβασης για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Δηλαδή ακόμη και όπου υπάρχουν συνδικάτα και συλλογικές συμβάσεις, θα μπορεί ο εργοδότης να σύρει τον εργαζόμενο σε ατομική συμφωνία και να του επιβάλλει δεκάωρη εργασία.

• Χαμένο εισόδημα από τις απλήρωτες πλέον υπερωρίες, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μεταφράζονται σε ρεπό.

• Αύξηση του πλαφόν των υπερωριών στις 150 ώρες, που σε συνδυασμό με τα προηγούμενα δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να μειώνει το μισθολογικό κόστος και να μην έχει ανάγκη να προσλάβει νέο προσωπικό –μπορεί ακόμη και να το μειώσει– γιατί η παραγωγή του θα βγαίνει πιο εύκολα. Αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση της ανεργίας.

• Δίνει τη δυνατότητα ακόμη και σε μερικώς απασχολούμενους να εργάζονται με σπαστό ωράριο. Φανταστείτε έναν εξάωρο συνάδελφο να δουλεύει τρεις ώρες το πρωί και τρεις το απόγευμα.

• Πολλοί κλάδοι πλέον θα εργάζονται Κυριακή. Χιλιάδες καινούργιοι εργαζόμενοι θα χάσουν την αργία της Κυριακής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική και οικογενειακή συνοχή.

• Καταργεί ουσιαστικά το δικαίωμα επαναπρόσληψης ενός απολυμένου εργαζόμενου ακόμη και αν δικαιωθεί δικαστικώς.

• Στην τηλεργασία αφήνει ελεύθερο το διευθυντικό δικαίωμα και αφήνει ανοιχτό σε ατομική διαπραγμάτευση και το κόστος της υλικοτεχνικής υποδομής αλλά και το δικαίωμα της αποσύνδεσης. Θα μπορεί δηλαδή ο εργοδότης να έχει διαθέσιμο τον εργαζόμενο πολλές περισσότερες ώρες την ημέρα.

• Μεταβάλλει το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας σε νέα Ανεξάρτητη Αρχή, απεμπολώντας την ευθύνη του κράτους για την προστασία των εργαζομένων. Δηλαδή από εκεί που το ΣΕΠΕ ήταν το τελευταίο εργαλείο προστασίας μετατρέπεται σε έναν φορέα που θα αντιμετωπίζει εργοδότη και εργαζόμενο ως ισοδύναμους και ισότιμους. Αυτή άλλωστε είναι και η γενική φιλοσοφία του νομοθετήματος.

Ότι εργαζόμενος και εργοδότης έχουν τις ίδιες δυνατότητες και την ίδια ισχύ. Γνωρίζουμε πολύ καλά όμως ότι ενισχύοντας το διευθυντικό δικαίωμα και καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας οι εργαζόμενοι δίνονται βορά στον φόβο της ανεργίας και την επιβολή του εργοδότη. Ταυτόχρονα, επιτίθεται στον συμβολικό ν. 1264/1982, προσπαθώντας να πλήξει τα συνδικάτα, να περιορίσει τη δυνατότητα της απεργίας και τελικά να αποτρέψει νέους ανθρώπους από την ενασχόληση με τον συνδικαλισμό. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε να μην περάσει αυτό το νομοσχέδιο, κυρίως γιατί δεν θέλουμε αύξηση της ανεργίας, αύξηση της απλήρωτης εργασίας και αύξηση της μετανάστευσης των νέων ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν την ώρα που όλη σχεδόν η Ευρώπη συζητά και θεσμοθετεί το 35ωρο, εμείς να μιλάμε για 50ωρο.

Έντυπη έκδοση

ΤΟ ΠΑΡΟΝ