Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023 δεν ήταν απλώς μια απρόβλεπτη καταστροφή. Ήταν ένα έγκλημα, και όχι απλώς μια τραγωδία της μοίρας. Ένα έγκλημα που δεν
τελείωσε με τη σύγκρουση των δύο τρένων, αλλά που συνεχίζεται και σήμερα, μέσα από την απόπειρα συγκάλυψης, τη συστηματική υποβάθμιση του σιδηροδρόμου και την πλήρη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Το θλιβερό αποτέλεσμα, με 57 αθώους νεκρούς, ξεγυμνώνει την αρρώστια ενός ολόκληρου συστήματος, που λειτουργεί με βάση το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της αγοράς, βλέποντας τις δημόσιες υποδομές ως ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας και την ασφάλεια ως "περιττό κόστος."Το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα ενός ανθρώπινου λάθους. Είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας σειράς πολιτικών επιλογών που εκπόνησαν τη στρατηγική της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των δημόσιων συγκοινωνιών. Ο ελληνικός σιδηρόδρομος υπήρξε θύμα μιας διαρκούς και εσκεμμένης εγκατάλειψης: ελλείψεις σε προσωπικό, ακατάλληλα και ελαττωματικά συστήματα ασφαλείας, και μια ιδιωτικοποίηση που αντί για επενδύσεις, προκάλεσε μόνο περικοπές. Η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το 2017, έναντι ψιχίων, με μόλις 45 εκατομμύρια ευρώ στην ιταλική Ferrovie dello Stato Italiane, συμβόλιζε τη φιλοσοφία αυτή: να ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία χωρίς καμία ουσιαστική εγγύηση ή έλεγχο.
Η συντήρηση και η ασφάλεια των γραμμών, αν και ζωτικής σημασίας, αφέθηκαν στη μοίρα τους και στην εξαιρετικά υποχρηματοδοτημένη διοίκηση του ΟΣΕ. Οι επενδύσεις σε σύγχρονα συστήματα ασφαλείας καθυστερούσαν συνεχώς, τα προειδοποιητικά σήματα αγνοούνταν, και οι εργαζόμενοι αντί να στηριχθούν, εξαφανίστηκαν από τις εργασιακές σχέσεις που εξαντλήθηκαν από την απορρύθμιση και την απαξίωση.
Όμως, το πιο σοκαριστικό, το πιο φρικτό στοιχείο σε όλο αυτό το έγκλημα δεν είναι μόνο η σύγκρουση των τρένων. Είναι η συνειδητή αδράνεια και απουσία πολιτικής και κοινωνικής δικαιοσύνης μετά το τραγικό συμβάν. Ο πολιτικός κόσμος απάντησε με την κοινή τακτική της αποπροσανατολιστικής πολιτικής, επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε μερικούς "ανεύθυνους", ενώ οι πιο βαθιές αιτίες της τραγωδίας παραμένουν ατιμώρητες. Αντί για μια ουσιαστική πολιτική ανατροπή, οι υπεύθυνοι συνεχίζουν το έργο τους σαν να μην συνέβη τίποτα, όμως πλέον η κοινωνία δεν παρακολουθεί αμήχανη.
Η διαχείριση του εγκλήματος από την κυβέρνηση δεν μπορεί να αποκοπεί από τις πολιτικές επιλογές που συντελούν σε αυτό. Όταν η εξουσία προβαίνει σε ενέργειες που αποδυναμώνουν τη διαφάνεια και την απόδοση δικαιοσύνης, δημιουργείται η αίσθηση ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν για το κοινό συμφέρον, αλλά για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Η περίπτωση του σιδηροδρόμου και οι συνθήκες που περιβάλλουν την τραγωδία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αμέλειας, αλλά μιας σειράς χειρισμών που υποδεικνύουν ότι τα συμφέροντα της κυβέρνησης μπορεί να υπερτερούν της ανάγκης για αμερόληπτη δικαιοσύνη.
Όταν προκύπτουν καταγγελίες για την αποσιώπηση 649.000 αρχείων ή όταν στοιχεία που συνδέονται με τη διαλεύκανση της υπόθεσης καθυστερούν ή καταστρέφονται, είναι δύσκολο να παραβλεφθεί η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Η αδιαφορία για την πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας και η αποδοχή των καθυστερήσεων στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης ενδέχεται να υπονομεύουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στους θεσμούς.
Όταν οι πολίτες δεν βλέπουν να αποδίδεται δικαιοσύνη, όταν η αλήθεια δεν αποκαλύπτεται πλήρως, τότε η κοινωνία αναρωτιέται αν η εξουσία έχει σκοπό να προστατεύσει τα συμφέροντά της, ακόμα και σε βάρος της διαφάνειας και της δικαιοσύνης.
Αυτές οι πρακτικές, όπως οι καθυστερήσεις στην έρευνα ή οι αμφιλεγόμενες παρεμβάσεις, ακόμα και αν δεν μπορεί να αποδειχθεί με απόλυτη σαφήνεια ότι πρόκειται για σκόπιμη αλλοίωση της αλήθειας, δημιουργούν ένα κλίμα αβεβαιότητας και ανησυχίας. Η συνεχής απορία για το ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι και γιατί οι διαδικασίες δεν προχωρούν όπως θα έπρεπε, είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η κριτική σε τέτοιες πρακτικές είναι απαραίτητη για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει σαφείς εξηγήσεις για τις παραλείψεις και να διασφαλίσει την πλήρη και ανεξάρτητη διερεύνηση των υποθέσεων αυτών. Η απόδοση δικαιοσύνης και η πλήρης αποκατάσταση της αλήθειας είναι θεμελιώδη δικαιώματα, τα οποία δεν πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων ή συμφερόντων.
Η αδυναμία της κυβέρνησης να διασφαλίσει την αμεροληψία και τη διαφάνεια σε τόσο σοβαρές υποθέσεις είναι έντονα προβληματική. Αντί να διασφαλίζεται η απόδοση δικαιοσύνης, βλέπουμε μια κατάσταση αβεβαιότητας και συνεχών καθυστερήσεων, η οποία θέτει σε κίνδυνο την εμπιστοσύνη του κόσμου προς τους θεσμούς. Όταν η εξουσία φαίνεται να κωφεύει μπροστά στην ανάγκη για διαφάνεια, τότε οφείλουμε να ανησυχούμε για την υγεία του πολιτικού συστήματος.
Αυτό το έγκλημα δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα τεχνικών παραλείψεων ή απρόβλεπτων ατυχημάτων. Ήταν το απόλυτο προϊόν ενός συστήματος που επικεντρώνεται στο κέρδος και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ιδιωτών σε βάρος της κοινωνίας και της ασφάλειας των πολιτών.
Σε αυτήν την ιδεολογική πορεία, η ζωή των επιβατών θεωρείται δευτερεύουσα, και οι οικονομικές αποφάσεις βασίζονται στην ανάγκη για συνεχώς μειούμενο κόστος, χωρίς να υπολογίζονται οι ανθρώπινες ζωές.
Αυτή η νοοτροπία δεν αφορά μόνο το σιδηρόδρομο. Την συναντάμε παντού, από τα νοσοκομεία μέχρι τα σχολεία, όπου η αποδόμηση των δημόσιων υπηρεσιών και η παράδοσή τους σε ιδιωτικά συμφέροντα συνεχίζεται ανεμπόδιστα. Η κοινωνία πληρώνει με τη ζωή της για την κυριαρχία των οικονομικών συμφερόντων πάνω στην ανθρώπινη ανάγκη για ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Ο νεοφιλελευθερισμός έχει το θράσος να παρουσιάζει την καταστροφή ως κάτι φυσικό, αναπόφευκτο, ως μια "κακή στιγμή." Η ιδεολογία αυτή κατασκευάζει εύκολες εξηγήσεις για τα τραγικά γεγονότα, απομακρύνοντας την πραγματική ευθύνη από αυτούς που όρισαν και συντηρούν αυτό το σάπιο σύστημα. Η συνέχιση του εγκλήματος στα Τέμπη αποτελεί ζωντανή απόδειξη για την αποτυχία του συστήματος και την αδιαφορία των υπευθύνων.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Μόνο με τον αγώνα, με την κοινωνική πίεση, με τη δύναμη του κινήματος μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους υπεύθυνους να αναλάβουν την ευθύνη. Αυτοί είναι οι ίδιοι που με τις πολιτικές τους οδήγησαν στο έγκλημα. Μόνο εμείς, οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι μαθητές, οι γονείς, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Η πραγματική δικαίωση για τους 57 νεκρούς των Τεμπών είναι η ριζική ανατροπή αυτής της εγκληματικής λογικής. Χρειαζόμαστε δημόσιες υποδομές που να χρησιμεύουν στην κοινωνία και όχι στην κερδοφορία.
Χρειαζόμαστε επενδύσεις στην ασφάλεια, στη συντήρηση, στην προστασία των εργαζομένων. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που δεν θα ξεχνά, που θα διεκδικεί, που θα μάχεται για το αυτονόητο: τη ζωή, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ! ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ!
Μόνο με την ενότητα, με την κινητοποίηση, με τη δύναμη του λαού μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή και να αναγκάσουμε τους υπεύθυνους να λογοδοτήσουν!
Η μάχη δεν τελείωσε. Η αντίσταση ξεκινά τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου