Στόχος της Κυβέρνησης η συλλογική δράση. Και όχι τυχαία

 Όταν εμφανίστηκε το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, όλοι (σχεδόν και που λέει ο λόγος) φωνάξαμε ότι «καταργεί το 8ωρο». Το κάναμε λίγο από συνήθεια θα έλεγα. Κάθε εργατική κινητοποίηση εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια, συνδέεται με την υπεράσπιση του 8ωρου, το οποίο σε μεγάλο βαθμό αποτελεί

ένα συμβολικό όριο και όχι μια πραγματικότητα στον εργασιακό χάρτη. Υπάρχουν πλέον σχεδόν δύο γενιές εργαζομένων που δουλεύουν 3ωρα, 5ωρα, 12ωρα, πληρώνονται με ό,τι του καπνίσει του αφεντικού και το νομοσχέδιο που έρχεται περισσότερο από το να «καταργεί» κάτι, ενισχύει επιθετικά μία τάση αυθαιρεσίας των αφεντικών και ελαστικοποίησης, η οποία είναι διάχυτη.

Αντίθετα, το νομοσχέδιο αυτό κάνει με πολύ σαφή τρόπο κάτι άλλο: καταργεί, απαγορεύει σχεδόν, τη συλλογική δράση. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι κάτι που έπρεπε να το δούμε πολύ πιο σοβαρά και προλαβαίνουμε ακόμα να το κάνουμε. 

Με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου δεν προωθείται απλά η ατομική διαπραγμάτευση, γίνεται εντελώς εθελοντική για τους εργοδότες η συλλογική. Δεν υπάρχει πλέον καμία υποχρέωση για τα αφεντικά να συνομιλήσουν με τα συνδικάτα, δεν υπάρχει πλέον κανένας μηχανισμός που να εγγυάται συλλογικά δικαιώματα, δεν υπάρχει κανένα κατοχυρωμένο δικαίωμα για τις εργατικές οργανώσεις στο να διεκδικούν, στο να περιφρουρούν τις απεργίες τους, στο να προσφεύγουν οπουδήποτε, ακόμα και στο να λειτουργούν χωρίς η λειτουργία τους να είναι ορατή από το Κράτος και σε γνώση των αφεντικών. Πρόκειται, για το απόλυτο όνειρο κάθε αντιδραστικού, την απόλυτη επιθυμία κάθε ισχυρού, την απαγόρευση των αδύναμων να ενώνονται για να κερδίσουν κάτι.

Φοβάμαι ότι ένας λόγος για τον οποίον η αντίδραση σε αυτό είναι μέχρι τώρα αναντίστοιχη των αναγκών, είναι ότι εδώ και κάποια χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει αστόχαστα σε μεγάλο βαθμό παραιτηθεί από τη συλλογική δράση. Απογοητευμένη από ματαιώσεις της περασμένης δεκαετίας, θυμωμένη με τις επιλογές της και το αποτέλεσμά τους, έχει κατά μία έννοια οχυρωθεί πίσω από ατομικές ιστορίες, ατομικές αντιστάσεις, ατομικές οργές, τις οποίες ενίοτε ντύνει με συλλογικά φο-μπιζού. Το βλέπει κανείς σχεδόν σε κάθε θέμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία κατά προτεραιότητα: όλα εμπεριέχουν το σπέρμα του ανταγωνισμού που από τη φύση του τείνει στην ατομική διευθέτηση. Ακόμα και τα ρεύματα διαμαρτυρίας που εμφανίζονται, κατά κόρον διέπονται από τη λογική της περιχαράκωσης σε μια πολύ στρεβλή αντίληψη προστασίας κάποιας φαντασιακής αυτονομίας -επίσης ατομικής στην απόληξή της. 

Δεν θέλω να είμαι μεταφυσικός, αλλά μου φαίνεται πολύ ταιριαστό ότι σε αυτή την ίδια περίοδο στην Ελλάδα έχουν καταρρεύσει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και στον αθλητισμό ασχολούνται όλοι με το κατ΄ εξοχήν αγώνισμα ατομικού ανταγωνισμού, τον Τσιτσικάτι και την Σακκακάπως. 

Έχω την αίσθηση ότι επιτιθέμενη σε αυτή τη στιγμή στη συλλογική δράση, η εξουσία δείχνει ένα κοινωνικό ένστικτο επιβίωσης ισχυρότερο από το δικό μας. Παρά τα φαινόμενα, γνωρίζει ότι απειλείται από την συλλογικοποίηση των αδύναμων και όχι από την ατομική τους αγανάκτηση. Είναι μια ευκαιρία να το κατανοήσουμε βαθύτερα και εμείς. Ανεξάρτητα από την επιτυχία της σημερινής απεργίας, είναι ζωτικό στο επόμενο διάστημα να ενισχυθούν τα σωματεία, να αποκτήσουν ζωή τα συνδικάτα, να πεταχθεί στο καλάθι με τα άχρηστα η ΓΣΕΕ (που επίσης με ισχυρό ένστικτο επιβίωσης στηρίζει κατ' ουσία το νομοσχέδιο), να δημιουργήσουμε δηλαδή εμείς τη συλλογική δύναμη που η κυβέρνηση και τα αφεντικά επιχειρούν να απαγορεύσουν. 

Πέρα από ήττες και ματαιώσεις, σήμερα περισσότερο από ποτέ ισχύει ότι οι αδύναμοι, μαζί στεκόμαστε και χωρισμένοι πέφτουμε. 

Απο τον Γιάννη Ανδρουλιδάκη