Ένας καλός φίλος μετέφρασε και μας έστειλε το πρόσφατο άρθρο του Guardian με θέμα την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων στην Μ. Βρετανία (και του εκεί Ε.Σ.Υ.).
Τον ευχαριστούμε θερμά και το δημοσιεύουμε.>
Οι μόνοι που δεν βλέπουν την ανάγκη για κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων είναι κερδοσκοπικές εταιρείες και οι υποστηρικτές τους στο κοινοβούλιο
Toυ Oliver Huitson/10.03.2012
Με τις “μεταρρυθμίσεις” του ΕΣΥ σε πλήρη εξέλιξη, η αποτυχία της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων μάς δίνει σημαντικά μαθήματα. Η Βρετανία έχει τα πιο ακριβά εισιτήρια στον κόσμο.
Στον απόηχο της “Έκθεσης McNulty” η κυβέρνηση σκοπεύει να τα αυξήσει περαιτέρω. Πώς έγινε δυνατό μια υπηρεσία που σκοπό έχει το όφελος των πολλών, σήμερα να τους φτωχαίνει και γιατί οι Πολιτικοί μας είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν αυτήν την κατάσταση.
Η έκθεση του Roy McNulty “περί σιδηροδρόμων” ήταν ένα θλιβερό κείμενο, σα να βλέπεις έναν ελέφαντα στριμωγμένο σε ένα δωμάτιο που ίσα μπορούσε να ανασάνει. Ανατέθηκε από τους Εργατικούς αλλά δημοσιεύτηκε από το Συνασπισμό Συντηρητικών-Φιλελευθέρων. Σύμφωνα με αυτήν τα κόστη του κατακερματισμένου τομέα σιδηροδρόμων της Βρετανίας εμφανίζουν ένα “χάσμα αποδοτικότητας” της τάξης του 40% σε σχέση με τους υπόλοιπους κεντροευρωπαϊκούς και συνήθως κρατικούς σιδηροδρόμους. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι ο μόνος όπου οι Αγορές απέτυχαν.
Εκτιμάται ότι 2000 περίπου εταιρείες δραστηριοποιούνται στην εκμετάλλευση των σιδηροδρόμων. Μετά από μία σειρά θανατηφόρων συμβάντων με αποκορύφωμα το δυστύχημα του Hatfield το 2000, οι επιδόσεις ασφαλείας του ιδιωτικοποιημένου συστήματος είχαν κουρελιαστεί. Η Railtrack, η ιδιωτική εταιρεία Υποδομής, πρακτικά κρατικοποιήθηκε γενόμενη “Network Rail”. Ο κατακερματισμός και οι αντικρουόμενες ευθύνες έβαλαν εμπόδια στην ασφάλεια. Το πότε η μεταρρύθμιση του ΕΣΥ θα φτάσει στο δικό της “Hatfield” κανείς δεν ξέρει.
Την τελευταία χρονιά πριν ιδιωτικοποιηθούν οι Βρετανικοί σιδηρόδρομοι απαιτούσαν μόλις £431εκ. επιχορήγησης. Το 2006 το ποσό αυτό ξεπέρασε τα £6δισ.
Οικονομολόγοι της UBS διαπίστωσαν ότι τα εισιτήρια στη Βρετανία είναι τα πιο ακριβά στον κόσμο. Το 2009 εμφανίστηκε το πρώτο εισιτήριο που έσπασε το φράγμα των 1000 λιρών, ένα επίτευγμα της “καινοτόμου αγοράς”. Ακόμα και ο πρώην υπουργός μεταφορών των Συντηρητικών Philip Hammond συμφώνησε ότι τα τραίνα έγιναν “παιχνιδάκι για πλούσιους”.
Όσον αφορά το “δικαίωμα στην επιλογή” αν π.χ φτάσεις στο σταθμό Βικτώρια του Λονδίνου υπάρχει μόνο μία εταιρεία για Μπράιτον και μία τιμή £24.10. Στην Ευρώπη για την ίδια απόσταση η τιμή θα ήταν κατά μέσο όρο £11. Αν πληρώναμε τις ίδιες τιμές με τους Γάλλους με τους κρατικούς σιδηροδρόμους τους, εκτιμάται ότια θα είχαμε γλυτώσει £4δισ. ετησίως. Όντως, βέβαια, αν ψάχνεις για εισιτήριο τρία χρόνια πιο μπροστά και με τη βοήθεια μιας ομάδας αναλυτών μπορεί να πετύχεις ένα εισιτήριο σε τιμή ευκαιρίας. Αλλά αλοίμονο για τον κυρ Μήτσο που φτάνει στο σταθμό για να μπει στο τραίνο και προσδοκά σε μιά σωστή τιμή. Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό.
Πράγματι το σύστημα κομίστρων είναι τόσο περίπλοκο ώστε π.χ. στη διαδρομή Λονδίνου-Μάντσεστερ υπάρχουν 34 διαφορετικές τιμές. Ο Gerry Doherty, ηγέτης του συνδικάτου TSSΑ επέκρινε τις εταιρείες εκμετάλλευσης (TOC) ότι σκοπίμως έχουν μπερδεμένο σύστημα δομής κομίστρων ούτως ώστε ο επιβάτης πάντα να οδηγείται να πληρώνει το ακριβότερο εισιτήριο. Και αν σάς φαίνονται τα σιδηροδρομικά εισιτήρια μπερδεμένα, περιμένετε μέχρι να ξεφυλλίσετε το 30-σέλιδο φυλλάδιο με πακέτα υγειονομικής περίθαλψης του ΕΣΥ.
Όσον αφορά την άνεση, τα Βρετανικά τραίνα είναι τα πιο γεμάτα στην Ευρώπη. Οι επιβάτες πρέπει να θυμούνται ότι η σαρδελλοποίηση σημαίνει υψηλά κέρδη για τις σιδηροδρομικές επιχειρήσεις. Όσο περισσότερους παστώνεις σε ένα τραίνο, τόσα περισσότερα βγάζεις επί λιγότερων δαπανών, δηλαδή: κέρδος. Για για να αντιληφθούμε πώς μια τέτοια πρακτική μπορεί να παίξει ρόλο στο σύστημα περίθαλψης αρκεί μια ματιά στα νοσοκομεία που χτίστηκαν μέσω ΣΔΙΤ: Η μείωση κλινών ήταν η πρωταρχική μέθοδος μείωσης του κόστους.
Με τη λέξη “Κέρδος” να είναι ταμπού, ο ΜcNulty δε μπορούσε να κατονομάσει το κύριο πρόβλημα των σιδηροδρόμων. Αντιθέτως εφηύρε την ιδέα της “διαχείρισης ζήτησης αιχμής” με περαιτέρω αύξηση των κομίστρων. Οι επιβάτες στις ώρες αιχμής είναι κυρίως εργαζόμενοι που δεν μπορούν να επιλέξουν το ωράριό τους. Δεν παστώνονται στα τραίνα από επιλογή. Ο Stephen Joseph πρόεδρος της “Εκστρατείας για καλύτερες συγκοινωνίες” υποστήριξε ότι η αύξηση των κομίστρων θα επιβαρύνει απλώς τους φτωχότερους επιβάτες και μικρή επίπτωση θα έχει στην υπερπλήρωση των συρμών. Πώς σκοπεύει ο Υπουργός Υγείας να διαχειριστεί τη ζήτηση μέσω των αγορών, ξανά κανείς δεν ξέρει.
Η Υπουργός Μεταφορών κα. Greening αναζητεί τρόπους εξοικονόμησης £3.5δισ. ετησίως μέχρι το 2019 αλλά τίποτα δε δείχνει ότι υπάρχει σαφές σχέδιο πίσω από αυτό το στόχο. Οι πολίτες είναι ξεκάθαροι: θέλουν επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων. Μία δημοσκόπηση του 2009 έδειξε ότι 51% των πολιτών θέλουν επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων και σε αυτούς περιλαμβάνονται το 1/3 των ψηφοφόρων των Συντηρητικών. Μόνο 11% των πολιτών υποστηρίζει το σημερινό σύστημα.
Η ιδιωτικοποίηση απέτυχε ξεκάθαρα. Οι πολίτες το βλέπουν, τα συνδικάτα το βλέπουν, οι φορολογούμενοι το βλέπουν. Οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι οι εταιρείες που βγάζουν κέρδος από αυτό το χάος και οι υποστηρικτές τους στο κοινοβούλιο. Το ΕΣΥ κυλάει τώρα στις ίδιες σπασμένες ράγες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου