Ανακοίνωση απο ΡΙ.Κ.ΣΙ

Όποιος συνδικαλιστής σιδηροδρομικός ισχυριστεί ότι δεν φοβόταν ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, κάποιο δυστύχημα ανάλογο με αυτό του Άδενδρου, θα πει ψέματα.

Η ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών άρχισε να πριονίζεται από τη δεκαετία
του 1990 και την απελευθέρωση των σιδηροδρομικών μεταφορών στην Ευρώπη. Η υιοθέτηση του σκληρού νεοφιλελεύθερου μοντέλου Θάτσερ, από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., οδήγησε στον κατακερματισμό και τη διάλυση του άλλοτε πιο ασφαλούς, οικονομικού και πιο φιλικού προς το περιβάλλον ΜΜΜ το οποίο εκτός των άλλων, στήριζε και δεν επιβάρυνε την ελληνική οικονομία.

Παράλληλα ξεκίνησε ένα φαγοπότι δισεκατομμυρίων από κονδύλια της Ε.Ε. και κρατικούς πόρους, που αποτέλεσαν το περίφημο σχέδιο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ. Με βάση αυτό το σχέδιο που εκπονήθηκε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1990, ο σιδηροδρομικός άξονας ΠΑΘΕΠ (Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ειδομένη, Προμαχώνας) θα γινόταν διπλής κατεύθυνσης, ηλεκτροκινούμενος, με πλήρη φωτοσήμανση και τηλεδιοίκηση. Δηλαδή μέχρι το 2005 θα είχαμε κατασκευασμένο έναν ΠΑΘΕΠ σύμφωνα με τα υψηλά ευρωπαϊκά στάνταρντ ασφαλείας. Παράλληλα θα είχε κατασκευαστεί και το έργο του Προαστιακού που καρκινοβατεί επίσης.

Ο σχεδιασμός, ο προγραμματισμός και η κατασκευή του τεράστιου αυτού έργου παραδόθηκε ουσιαστικά σε εργολάβους, (Μπόμπολας, Κόκκαλης, SIEMENS κ.α.) με τα γνωστά αποτελέσματα. Κατασπαταλήθηκαν πάνω από 6 δις € χωρίς να έχει ολοκληρωθεί κανένα απολύτως έργο.

Εκτός όλων αυτών ο τελευταίος σιδηροδρομικοκτόνος νόμος 3891/2010 εκδιώκοντας 1500 επαγγελματίες σιδηροδρομικούς από ΟΣΕ – ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τους αφαίρεσε ένα απαραίτητο κομμάτι για την ασφαλή λειτουργία της κυκλοφορίας. Σήμερα η κυκλοφορία μιας αμαξοστοιχίας από την Αθήνα μέχρι τη Θεσσαλονίκη ακόμη και με τις καλύτερες συνθήκες, είναι κυριολεκτικά αγώνας μετ΄ εμποδίων αφού μεσολαβούν ηλεκτρικές μηχανές και μηχανές με πετρέλαιο, υψηλές ταχύτητες και βραδυπορείες, τηλεδιοίκηση και «αραμπάς», ενώ το τροχαίο υλικό είναι απογυμνωμένο από συστήματα ασφαλείας.

Υπάρχουν υπεύθυνοι για το δυστύχημα; Φυσικά και υπάρχουν. Οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν αλλά αυτό πρέπει να γίνει σωστά χωρίς να αναζητηθούν και αυτή τη φορά εξιλαστήρια θύματα και χωρία να κρυφτούν κάτω από χαλιά.

1.- Ποιος ευθύνεται για την κακή κατάσταση της γραμμής; Για τα ανολοκλήρωτα έργα; Ποιος έχει σήμερα την ευθύνη; Είναι η όχι υπεύθυνος ο Υπουργός Μεταφορών κ. Σπίρτζης;

Μήπως, αντί να οργανώνει φιέστες στις σήραγγες και στα διόδια, θα ήταν προτιμότερο να επισπεύσει την ολοκλήρωση των έργων ώστε να μην υπάρχει η απαράδεκτη κατάσταση σταθμών όπως αυτή του Άδενδρου;

Πότε θα υπάρξει πλήρη λειτουργία των συστημάτων σηματοδότησης – τηλεδιοίκησης σε όλο το δίκτυο;

Πότε θα λειτουργήσει η ηλεκτροκίνηση σε όλο το δίκτυο; Πριν δύο μήνες ο κ. Σπίρτζης εγκαινίασε τον «εξηλεκτρισμένο» Σταθμό Αθηνών;Αισθάνεται την ευθιξία να παραιτηθεί;

Πότε τελικά θα παραδοθεί ολοκληρωτικά κάποιο σιδηροδρομικό έργο;

2.- Μετά από μία εικοσαετία εμπειρία, μήπως το μοντέλο της ΕΡΓΟΣΕ ως ανεξάρτητης εταιρείας έχει αποτύχει και πρέπει να ενοποιηθεί στον ΟΣΕ;

3.- Γιατί κ. Τσαλίδη, δεν λειτουργούσαν τα συστήματα ασφαλείας στο τροχαίο υλικό; Πόσες συνεχόμενες ημέρες εργάζονταν ο νεκρός μηχανοδηγός; Ποιό είναι το ωράριο εργασίας των μηχανοδηγών και του προσωπικού αμαξοστοιχιών; Πόσες αναπαύσεις χρωστάτε στο προσωπικό σας; Τι κάνετε για να αποκατασταθούν τα τεράστια κενά σε προσωπικό της ΤΡΑΙΝΟΣΕ;

Αισθάνεστε την ανάγκη να απολογηθείτε και να αναλάβετε τις ευθύνες σας;

Προφανώς ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πανταχού παρών και το παραμικρό ανθρώπινο λάθος πληρώνεται ακριβά. Αυτό έρχονται να καλύψουν τα συστήματα ασφαλείας. Σε μια προηγμένη σιδηροδρομικά χώρα, εάν ο μηχανοδηγός είχε υπερβεί το όριο ταχύτητας, είτε θα του είχε γίνει προειδοποίηση από το κέντρο κυκλοφορίας, είτε θα του «είχαν πάρει τον έλεγχο» της αμαξοστοιχίας. 

Ο μηχανοδηγός στην Ισπανία ή στην Ελβετία ή σε όλες τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης δεν εργάζεται πάνω από 6 ώρες στα χειριστήρια, παρά το ότι υπάρχουν αρκετά συστήματα ασφαλείας που του παρέχουν προστασία. Στη χώρα μας οι κανονισμοί εργασίας θυσιάστηκαν στο βωμό της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας και εδώ έρχονται και οι τεράστιες ευθύνες των κυβερνητικών και εργοδοτικών παρατάξεων ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΩΝ.

Και οι 3 παρατάξεις υπηρετώντας τις επιδιώξεις του κομματικού τους φορέα, άμβλυναν κάθε φορά τις επιπτώσεις των αντισιδηροδρομικών πολιτικών τους, χαϊδεύοντας τα αυτιά των συναδέλφων. Αντί να τους οδηγούν σε ρήξεις με αυτές τις πολιτικές, τους καλλιεργούσαν μικροεπιδοματικές προσδοκίες. Για χάρη του ενός ή του άλλου επιδόματος, μπήκε στην άκρη η υπεράσπιση του 8ωρου και της ανάπαυσης και σήμερα το πληρώνουμε με τη ζωή συναδέλφων και επιβατών.

ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ: 

ΩΣ ΕΔΩ;

                                                                                                                                                                              ΡΙ.Κ.ΣΙ