Σωματεία ΣΤΑΣΥ : Απαξίωση και εγκατάλειψη στην ΣΤΑΣΥ.

Και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε,  αναφέρουν σε Δελτίο Τύπου 5 Σωματεία της ΣΤΑΣΥ 

Μερικές μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και διανύοντας ένα ιδιαίτερα δύσκολο χειμώνα, τόσο για εμάς τους εργαζόμενους όσο και για ολόκληρη την κοινωνία, αυτό που βιώνουμε οι εργαζόμενοι στη ΣΤΑΣΥ είναι απαξίωση και εγκατάλειψη από τους αρμόδιους.

Αυτούς, που λίγο πρωτύτερα, «διαλαλούσαν» διαρρήδην και στη διαπασών, ότι εκτιμούν «την πλάτη που βάζουν» οι εργαζόμενοι και ότι αυτό θα το αποδείξουν εμπράκτως, υλοποιώντας τα δίκαια και λογικά αιτήματά τους. Δυστυχώς, σήμερα φαίνεται να κατάπιαν την άλλοτε λαλίστατη γλώσσα τους. Δεν πέρασαν τρεις μήνες, από τα «μετά βαΐων και κλάδων» και φυσικά παρουσία των πολιτικών μας ταγών, (καλοντυμένων και στολισμένων με πλατιά γαλαντόμα χαμόγελα, υποσχόμενα πως όλα θα φτιάξουν) εγκαίνια τριών νέων σταθμών της Γραμμής 3 του ΜΕΤΡΟ (επέκταση προς Πειραιά). 

Όταν, όμως, έσβησαν οι προβολείς των τηλεοπτικών συνεργείων, «εξαφανίστηκαν» όλοι οι «αρμόδιοι» μαζί με τις νωπές υποσχέσεις «του ουρανού και των άστρων» και απέμειναν μόνο οι υπάλληλοι.

Υπάλληλοι, οι οποίοι υποχρεώνονται σε 12ωρη το κατ' ελάχιστον εργασία και απάνθρωπες βάρδιες σε ένα δίκτυο που προστέθηκε εσπευσμένα, χωρίς (για ακόμα μια φορά) την πλήρη προσαρμογή των συστημάτων του και με προσωπικό που φυσικά δεν επαρκεί για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του. Τί δεν καταλαβαίνουμε, εξάλλου;;; Έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Καταγγέλλουμε, ελεεινολογούμε, υποσχόμαστε, κερδίζουμε πόντους και ξαφνικά σιγή, αμνησία αλλά και ειρωνεία.

Το οξύμωρο είναι ότι, ενώ το δίκτυο της ΣΤΑΣΥ ολοένα μεγαλώνει -επεκτάσεις του ΤΡΑΜ και του ΜΕΤΡΟ- το προσωπικό συνεχώς μειώνεται. Οι συνταξιοδοτήσεις, οι παραιτήσεις συναδέλφων, οι αποσπάσεις και οι μετακινήσεις είναι πια απλή καθημερινότητα. Και ενώ για τις συνταξιοδοτήσεις δεν μπορούμε να πούμε κάτι, για τα υπόλοιπα υπάρχει εξήγηση και κατ’ επέκταση ευθύνες. 

Η απάντηση βρίσκεται στις γλίσχρες απολαβές, ιδιαίτερα των νέων συναδέλφων και στην αναξιοκρατία που επικρατεί σε όλο το μήκος και το πλάτος της Εταιρείας. Άλλωστε, το τεράστιο οργανόγραμμα με Διευθύνσεις και Τμήματα με ευφάνταστους τίτλους και μηδέν αντικείμενο, είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Το αποτέλεσμα:

α) τεράστια έλλειψη προσωπικού και δη σε κρίσιμες ειδικότητες όπως αυτή του Ηλεκτροδηγού, του Σταθμαρχη, του Τεχνίτη.

β) κατάσταση στις αποθήκες απελπιστική. Μέχρι και «εκπτώσεις» στις προδιαγραφές ενός ανταλλακτικού γίνονται μιας και τα ράφια της είναι άδεια.

γ) κατάσταση του τροχαίου υλικού απογοητευτική, ειδικά των παλαιότερων συρμών του ΗΣΑΠ.

δ) Όσο δε για το θέμα της καθαριότητας, αν υπήρχε εδώ ένα βραβείο απαξίωσης, η ΣΤΑΣΥ θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος νικητής, παρασάγγες μακριά από αυτό που λέει ο λαός ότι «η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά»

ε) το παζλ συμπληρώνει το ζήτημα της ασφάλειας -για να ακριβολογούμε της ΈΛΛΕΙΨΗΣ ασφάλειας- προσωπικού και επιβατικού κοινού. Η βία και η παραβατικότητα στο δίκτυο της ΣΤΑΣΥ έχουν αυξηθεί σε υπερθετικό βαθμό, πράγμα που δημιουργεί τεράστιες ανασφάλειες στο προσωπικό, καθότι εκτίθεται σε πολλαπλούς κινδύνους και καλείται να αμβλύνει τη δυσαρέσκεια του επιβατικού κοινού για την εικόνα του μέσου με αλχημείες. Το περιβόητο σχέδιο «Αριάδνη» επιχειρησιακά έχει αποτύχει παταγωδώς, με ευθύνη κυρίως αυτών που το σχεδίασαν και λιγότερο αυτών που επιχειρούν να το υλοποιήσουν, καίτοι ανέφικτο. Σε κάθε περίπτωση, τα αρμόδια στελέχη της Διεύθυνσης Ασφαλείας και του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι ασυνεννοησία και αναστάτωση.

Σε ένα κράτος δυτικού τύπου, όπως θέλει να λογίζεται η Ελλάδα, δυστυχώς τα παραπάνω παραπέμπουν σε δομές άλλων εποχών και διαφορετικής κοσμοθεωρίας και κουλτούρας. Όποιος δεν το βλέπει, στρουθοκαμηλίζει επικίνδυνα, καθώς το αφήγημα του «όλα βαίνουν καλώς» δεν μπορεί να σταθεί επ’ ουδενί. Τα στοιχεία και τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα και προκαλούν δέος. Συνειδητοποιούν άραγε πόσο ετρώθη η αξιοπιστία τους, και αν όχι, αναρωτιούνται -έστω ενίοτε- αν αξίζει στους πολίτες που μεταφέρονται καθημερινά από τους συρμούς της ΣΤΑΣΥ τέτοια ποιότητα συγκοινωνίας;

Εμείς, οι εργαζόμενοι στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς κρούουμε τον κώδωνα του κίνδυνου. Πρέπει, επιτέλους, κάποιος από τους υψηλά ιστάμενους να σκύψει και λίγο το κεφάλι προς όλα αυτά τα προβλήματα.

Ίσως να σκεφτούν να το κάνουν -αν τους κάνουμε ξεκάθαρο- ότι πλέον έχουμε μπει στην εποχή του συγκεκριμένου και ότι οι εργαζόμενοι (συνάμα και ψηφοφόροι) αποστρέφονται τις γενικούρες, τα ξύλινα λόγια, τα παρηγορητικά μυθεύματα και απαιτούν  ΠΡΆΞΕΙΣ!