Αναδημοσιεύουμε , ολόκληρο το αφιέρωμα - καθώς και φωτογραφίες- στο οποίο αναφορά γίνεται και στο στέκι της έλξης !
Ολόκληρο το δημοσίευμα >
Ο Κώστας Γενιδούνιας είναι μηχανοδηγός σε τρένα. Κι έχει περάσει χιλιάδες ώρες στο τιμόνι σε μία από τις μοναχικές δουλειές που υπάρχουν. Και τις πιο υπεύθυνες.Είναι μηχανοδηγός της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και
blogger στο Στέκι της Έλξης. Μικρός δεν ήταν από εκείνους τους ρομαντικούς τύπους που πήγαιναν στους σταθμούς και θαύμαζαν τα τρένα, ελπίζοντας κάποια μέρα να βρεθούν στη θέση του οδηγού, ωστόσο η μοίρα ήταν μάλλον,ευνοϊκή, μαζί του καθώς από το 2004 «έλκει» τρένα έχοντας εξασφαλίσει την καλύτερη θέα για το «παράθυρο του γραφείου του».
Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το επάγγελμα;
Ήταν μια εντελώς τυχαία επιλογή. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου στο τμήμα Διοίκησης & Οικονομίας του ΤΕΙ Μεσολογγίου ξεκίνησα να εργάζομαι σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα. Κάποια στιγμή, λίγο πριν την Ολυμπιάδα, πληροφορήθηκα ότι άνοιξαν θέσεις στον Προαστιακό και αποφάσισα να κάνω τα χαρτιά μου. Με πήραν! Δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται αλλά η προοπτική της επαγγελματικής σταθερότητας εκείνη την περίοδο φάνταζε ιδανική, όπως και ο ικανοποιητικός μισθός που εξασφάλιζε η εξειδίκευση.
Πώς είναι να εργάζεσαι ως μηχανοδηγός;
Είναι ένα ιδιαίτερο και απαιτητικό επάγγελμα με πολλές ευθύνες. Πρώτα από όλα, επιβάλλει πειθαρχία, υπευθυνότητα και συνέπεια αφού τίθεται θέμα ασφάλειας του τροχαίου υλικού (μηχανές), του εμπορεύματος και πολύ περισσότερο των επιβατών. Παράλληλα, χρειάζεται να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση και ετοιμότητα ακόμα και όταν η βάρδια σου αγγίζει τις 17 ώρες και να τηρείς αυστηρά τους κανόνες που ορίζει η εκπαίδευση σου, η οποία είναι πιθανό να διαρκέσει έως και 2 χρόνια.
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι απλά μετακινείτε έναν μοχλό και πατάτε μερικά κουμπιά…
Όσο απλό φαίνεται, τόσο δύσκολο είναι. Υπάρχει ένα ολόκληρο δίκτυο και ένα πρόγραμμα κυκλοφορίας, από το οποίο δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε γιατί η απώλεια έστω και 5 λεπτών δεν αναπληρώνεται στη διαδρομή και μπορεί να προκαλέσει ντόμινο καθυστερήσεων. Επίσης, οι ενέργειες μας μπορεί να μοιάζουν στάνταρτ, αλλά πίσω από τη μηχανή υπάρχει ο δαιδαλώδης κανονισμός των τρένων και στο μυαλό μας πάντα η σκέψη ότι μεταφέρουμε 400 ανθρώπους ή εμπορεύματα εκατομμυρίων.
Τι συναισθήματα σου δημιουργούν όλα αυτά;
Είναι μεγάλο το αίσθημα της ευθύνης όταν ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους που επιθυμούν να μετακινηθούν γρήγορα και ποιοτικά. Υπάρχει πίεση και άγχος, καθώς δεν είναι δυνατόν να προβλέψεις τι θα συμβεί στην έξοδο σου από ένα τούνελ, ή διασχίζοντας μια γέφυρα. Ο πιο χαρακτηριστικός εφιάλτης των μηχανοδηγών, άλλωστε, είναι το τρένο που φεύγει στην κατηφόρα και δεν πιάνουν τα φρένα.
Αν γύριζες τον χρόνο πίσω θα επέλεγες να κάνεις κάτι άλλο;
Οι δυσκολίες είναι πολλές, ειδικά αν σκεφτείς ότι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε στον προαστιακό και έχουμε καταλήξει να δουλεύουμε τα τρένα όλης της Ελλάδας. Παρ’ όλα αυτά δε μετανιώνω, ήταν συνειδητή επιλογή. Μου αρέσει η δουλειά μου, τη γνώρισα σταδιακά και την αγαπώ για λόγους που δεν μπορεί να καταλάβει όποιος δεν το έχει κάνει.
Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις περισσότερο;
Σίγουρα η δυνατότητα που σου δίνεται να είσαι συνέχεια έξω και όχι κλεισμένος σε ένα γραφείο. Έπειτα μετακινείσαι συνεχώς, αλλάζεις παραστάσεις και δεν έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σου λέει τι να κάνεις και να σου δίνει διαταγές με το ένα ή το άλλο ύφος. Είναι πολύ σημαντικό! Επιπλέον, υπάρχει μία αίσθηση ελευθερίας στην καμπίνα της μηχανοδήγησης, αφού είτε είσαι εντελώς μόνος, είτε με έναν συνάδελφο στα μακρινά ταξίδια.
Πώς είναι να βλέπεις το ίδιο τοπίο να αλλάζει ανά εποχή;
Αυτή είναι η μαγεία των σιδηροδρομικών μεταφορών. Η αποζημίωση για όλες τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουμε. Χρώματα, εικόνες, ήχοι της φύσης που μεταβάλλονται στο πέρασμα του χρόνου και εμείς οι προνομιούχοι μπορούμε να έχουμε άμεση επαφή, να τα βλέπουμε και να τα ακούμε καθημερινά, μέρα ή νύχτα. Είναι ένα συναίσθημα ευφορίας και αγαλλίασης, μια ανακούφιση και μια διέξοδος από τα καθημερινά προβλήματα.
Έχεις κάποια αγαπημένη διαδρομή;
Η διαδρομή μέσα από τον Άγιο Στέφανο μέχρι τον Αυλώνα ήταν από τις πιο όμορφες. «Πρασίνιζε» το μάτι σου και «άνοιγαν» τα πνευμόνια σου. Λέω όμως ήταν γιατί μετά τις φωτιές του 2008 η αλλαγή είναι αισθητή. Ήταν πολύ λυπηρό να περνάμε μέσα από τα αποκαΐδια, να βλέπουμε την ολική καταστροφή και τώρα είναι ακόμα πιο στενάχωρο που κάθε τόσο βλέπουμε να ξεπηδούν σπίτια. Επίσης η διαδρομή στον ορεινό όγκο, μεταξύ Τιθορέας – Δομοκού, είναι πολύ εντυπωσιακή και με εναλλαγές, ανάλογα με την περίοδο που ταξιδεύεις.
Σε τι διαφέρει το ταξίδι τη νύχτα;
Η εργασία τη νύχτα είναι πιο κουραστική και κρύβει περισσότερους κινδύνους. Είναι δύσκολο να τη συνηθίσεις και ακόμη πιο δύσκολο είναι να ανταποκριθεί ο οργανισμός σου στις συνεχείς μεταβολές ωραρίων (πρωί – βράδυ). Αλλάζει κυριολεκτικά ο ρυθμός της ζωής σου, γεγονός που μακροχρόνια επιφέρει δυστυχώς, προβλήματα υγείας στους μηχανοδηγούς. Απ’ την άλλη, μπορείς να απολαύσεις την ηρεμία και την ησυχία της φύσης.
Ποιά είναι η πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας;
Οι διαμαρτυρίες των επιβατών. Ακούμε καθημερινά παράπονα και βιώνουμε μια επιθετική συμπεριφορά, χωρίς να είμαστε οι πραγματικά υπεύθυνοι. Αυτό γιατί ο κόσμος δυσκολεύεται να καταλάβει ότι παρά τις όποιες ελλείψεις, εμείς δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Η δουλειά η δική μας αποτυπώνεται σε χαρτί, μας δίνουν ένα τρένο και το φτάνουμε στο προορισμό του σε πραγματικές συνθήκες. Επιπλέον, ο στόχος μας είναι κοινός, να φτάσουν στην ώρα τους, αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε παραβλέψεις σε βάρος της ασφάλειας.
Πόσο εύκολα ρυθμίζεις τη ζωή σου με τις βάρδιες;
Δεν υπάρχουν βάρδιες! Λόγω έλλειψης προσωπικού, θα έπρεπε να είμαστε 500 και είμαστε 290. Επομένως τα ωράρια είναι ακατάστατα. Με το ζόρι εδώ και ένα χρόνο έχουμε επιτύχει τη διαμόρφωση ενός εβδομαδιαίου προγράμματος και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να το τηρήσουμε. Η κατάσταση μάλιστα, δε φαίνεται να καλυτερεύει γιατί στην πλειοψηφία του το προσωπικό είναι άνω των 50 και οδεύει προς συνταξιοδότηση.
Τι συνέπειες έχει αυτό για την οικογένεια σου, τη κοινωνική σου ζωή;
Ο μηχανοδηγός στην Ελλάδα δουλεύει κατά μέσο όρο 27-28 μέρες το μήνα, θα έλεγα λοιπόν ότι ως έναν βαθμό αποξενώνεσαι. Ρεπό και άδειες είναι πολύ δύσκολο να πάρεις, ενώ τις αργίες (Χριστούγεννα-Πάσχα) τις έχουμε ξεχάσει, δεδομένου ότι ο κόσμος μετακινείται πιο πολύ εκείνες τις ημέρες και εμείς πρέπει να είμαστε υπ’ ατμόν 24 ώρες το 24ωρο. Αναπόφευκτα λοιπόν, χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου, στερείσαι προσωπικό χρόνο με τους φίλους σου, την οικογένεια σου και ιδίως τα παιδιά σου.
Ποιά είναι η χειρότερη εμπειρία σου έως τώρα;
Η χειρότερη στιγμή για όλους τους μηχανοδηγούς είναι ο εκτροχιασμός. Εμένα μου συνέβη πρώτη φορά στις 10 Δεκεμβρίου κοντά στον σταθμό Ασωπού, μεταξύ Μπράλου και Λιανοκλαδίου. Πέντε μέτρα πριν τη γέφυρα και πάνω στη στροφή εμφανίστηκαν ξαφνικά δυο αγελάδες. Δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα, μόνο πατήσαμε τα φρένα. Το τρένο φυσικά δε σταμάτησε και η μηχανή βάρους 80 τόνων σηκώθηκε στον αέρα και κατέληξε στην πλαγιά. Ευτυχώς τα υπόλοιπα βαγόνια έμειναν στις γραμμές και δε χτύπησε κανείς από τους 130 επιβάτες. Εμείς, δυο μηχανοδηγοί που ήμασταν στην εκτροχιασμένη μηχανή, βρεθήκαμε σε ένα χαντάκι 20-25 μέτρων να σκαρφαλώνουμε με τα χέρια. Ήταν η χειρότερη εμπειρία μου, από αυτές που μετά δεν κοιμάσαι για μέρες.
Υπάρχει έλλειψη υποδομών στη χώρα μας;
Ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα έχει αδικηθεί και αδικείται. Στην περίπτωση του ατυχήματος όλα θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε η σχετική περίφραξη. Ευτυχώς, γίναμε η αφορμή έστω και εκ των υστέρων να υπάρξει μέριμνα. Σκοπός όπως είναι να γίνονται ενέργειες και να υπάρχει πρόνοια πριν το μοιραίο. Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τις γραμμές που χρειάζονται συντήρηση, με την ελλιπή σηματοδότηση, την ελλιπή τηλε-διοίκηση, τα συστήματα ασφαλείας. Για να μην αναφερθώ στις μηχανές εκατομμυρίων που σαπίζουν στο μηχανοστάσιο λόγω έλλειψης ανταλλακτικών, λαδιού κ.λπ..
Τι ακριβώς είναι το Στέκι της Έλξης;
Το καλοκαίρι του 2011 και ενώ είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται οι νόμοι για την «εξυγίανση» του σιδηροδρόμου, είχα μία συζήτηση με συναδέλφους σε ακριτικό μηχανοστάσιο, οι οποίοι μου εξέφρασαν την επιθυμία τους για καθημερινή ενημέρωση. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω το mixanodigoiose.blogspot.com με αναφορές στον σιδηρόδρομο και τον κλάδο μας. Στην πορεία, η θεματολογία εμπλουτίστηκε με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα και τις πραγματικές αιτίες τους και εκδηλώθηκε έντονο ενδιαφέρον τόσο από τους επιβάτες όσο και από τους δημοσιογράφους. Έκτοτε, το Στέκι της Έλξης ή το blog των μηχανοδηγών, όπως το λέω εγώ, έχει πάνω από 2500 επισκέψεις καθημερινά, μια πολυπληθή ομάδα μηχανοδηγών να το διαχειρίζεται -πάντα με την πολύτιμη βοήθεια ανταποκριτών και συνεργατών από όλη τη χώρα- και έχει εξελιχθεί σε συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους επιβάτες και τους εργαζόμενους που επιθυμούν και επιδιώκουν την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα
Πηγή grekamag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου