»...Η Διοίκηση της εταιρείας δε χρειάζεται παραινέσεις για να προβεί στην έμπρακτη ανταπόδοση των εργαζομένων μας…«
Συγκεκριμένα, η Διοίκηση ενός τεράστιου οργανισμού της χώρας, απεργάστηκε ένα ακατανόητο σχέδιο και μια αίολη διαδικασία διαχωρισμού των εργαζόμενων και των παρεχόμενων υπηρεσιών τους, οι οποίες έλαβαν χώρα κάτω από συνθήκες που γονάτισαν και ακινητοποίησαν όλη την Αττική. Και σαν να μην μας έφταναν οι επικών διαστάσεων παλινωδίες διοικητικής αστοχίας και ανικανότητας - κρατικές και σε επίπεδο οργανισμών, στη ΣΤΑ.ΣΥ. επιπλέον εφαρμόστηκε, «με πρωτοφανή επιτυχία», μηχανισμός σκέψης και διαλογής του προσωπικού. Προϊόν της τεράστιας αυτής σύλληψης ήταν να τεθεί ένα κατώφλι ελάχιστης δεδομένης προσφοράς των εργαζόμενων προς την εταιρεία και την κοινωνική υποχρέωση που έχουν απέναντι στους κατοίκους του λεκανοπεδίου.
Έτσι λοιπόν εφαρμόστηκε η οριζόντια λογική που διακατέχει τεχνοκρατικές πρακτικές επηρμένων golden boys, που υπαγόρευσε την απονομή των «αριστείων του χιονιά» μόνο σε εργαζόμενους που εργάσθηκαν από 12ωρο και πάνω, αποκλείοντας έτσι με έντεχνο τρόπο τη μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που προσπάθησαν, με κάθε τρόπο και κόστος, να αφήσουν παιδιά σε ηλικιωμένους γονείς ή σε γείτονες για να προσέλθουν στο πόστο τους να αλλάξουν τον συνάδελφο ή να αναλάβουν υπηρεσία, έτσι ώστε να λειτουργήσει η ΣΤΑ.ΣΥ. και να κομπάζει δεξιά αριστερά για το επίτευγμά της.
Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον ιδίως για τους εργαζόμενους συναδέλφους να μάθουν ποιοί ήταν οι φωστήρες αυτής της «καινοφανούς εμπνεύσεως». Ήταν άνωθεν εντολή ή εισήγηση υπηρεσιακών; Σε κάθε περίπτωση απευχόμαστε το τελευταίο διότι εκτός από απαράδεκτο θα ήταν και άκρως αντισυναδελφικό. Και ως ελάχιστη ένδειξη ντροπής από μέρους τους, θα είναι - τουλάχιστον - να πάψουν να ευαγγελίζονται τη λέξη συνάδελφος.
Εν κατακλείδι, η Διοίκηση παράφρασε την ρήση του Kennedy «Μη ρωτάς τί μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου» και στη θέση της χώρας έβαλαν την ΣΤΑ.ΣΥ.
Οπότε, να μην νιώθει αχάριστος και απογοητευμένος ο εργαζόμενος. Δεν του χρωστάνε αλλά χρωστάει. Και μάλιστα πολλά απ’ ό,τι μαθαίνουμε, οπότε καλό θα είναι να κάθεται φρόνιμα…
Καμία διάθεση λοιπόν για ιαχές και αλαλαγμούς από πλευράς μας. Εξάλλου δεν έχει και καμιά αξία, το σάλιο μας χάνουμε.
Απλά περιμένουμε τον επόμενο χιονιά ή κάτι ανάλογο για να παραφράσουμε κι εμείς ως εργαζόμενοι με τη σειρά μας, το μότο της Αττικής Οδού για να δούμε πώς θα μπορέσει η εταιρεία να σταθεί, όταν έχει αποδομήσει και διχάσει τους εργαζόμενους με τον χειρότερο τρόπο. Ίσως τελικά πρέπει να φταίει η χιονόπτωση πού ήρθε το μεσημέρι αντί για το βράδυ, ίσως απλά η ΣΤΑ.ΣΥ. να μη θέλει να ξεφύγει από το σύνδρομο «κατώτερη των περιστάσεων»
Πάμε λοιπόν από τούδε και στο εξής, να ξεσκονίσουμε και να φρεσκάρουμε διαδικασίες, πρωτόκολλα, εργατικές διατάξεις, να σταματήσουμε τις πατέντες αντί ανταλλακτικών, να λειτουργήσουμε λίγο υπό το καθεστώς της νομιμότητας βρε αδερφέ…
Είναι της μόδας άλλωστε τώρα τελευταία η νομιμότητα και εμφανίζεται όλως περιέργως όταν πρέπει να τελειώνουμε με τα της ΕΣΣΕ…
Τα Δ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου