Γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες

21 Απριλίου 2020. 53 χρόνια. Μισός και κάτι, αιώνας. Οι πρωταγωνιστές, Άνθρωποι και κτήνη, Ήρωες και κατσαρίδες, νεκροί. Κι όσοι ακόμη θυμούνται τι και πως το βιώσαν, παροπλισμένοι.Ενίοτε τους ανασύρουν σε επετείους

από την αφάνεια προσπαθώντας να τους καταστήσουν γραφικούς. Και όλοι να καλούνται να μην ανασκαλεύουν «παλιές ιστορίες», να μην ξεψαχνίζουν  αρχεία, βιβλία, εξομολογήσεις, καταθέσεις, πρακτικά. Αυτά… τελειώσανε.

Αν η ιστορία της Χούντας ξεκινάει να γράφεται από το τηλεγράφημα* της CIA με ημερομηνία  21 Ιανουαρίου 1965 και τίτλο «Σχέδια του βασιλέως Κωνσταντίνου να εξαναγκάσει σε παραίτηση τον πρωθυπουργό Παπανδρέου» συνεχίζεται  με την Αποστασία και τα Ιουλιανά, με τις εξομολογήσεις του Βόδενα – αυτόπτη μάρτυρα της μοιρασιάς - για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των αποστατών.

«Μια μέρα ανέβηκα στον 7ο όροφο της οδού Φιλελλήνων 1 και πήρα κάτι δέματα. Ήταν δέματα σε καζανόκολλα που λέμε. Σε καφέ χαρτί. Τα πήρα από τα γραφεία της ΕΣΣΟ Πάπας που ήταν εκεί και τα κατέβασα στα γραφεία της ‘’Μακεδονίας’’ που ήταν στον δεύτερο όροφο. Από εκεί πέρασαν κάποιοι βουλευτές και τα πήραν. (…) δεν ξέρω τι περιείχαν, δεν τα άνοιξε κανείς. Όλοι αυτοί προσχώρησαν στην κυβέρνηση Στεφανόπουλου»

«(…) τη μέρα που γινόταν χαμός από διαδηλώσεις στο Σύνταγμα με τους Λαμπράκηδες και τον Μίκη Θεοδωράκη επικεφαλής, ήρθαν στο γραφείο του Βελλίδη ο Τζώνης Σωσσίδης, ο Αχιλλέας Μπουντουβής, ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Γιώργος Μπακατσέλος. Μου λέει ο Βελλίδης ‘’Ανέβα πάνω και πες στον κύριο Τομ να κατέβει’’. Εννοούσε τον Τομ Πάπας. Ανέβηκα πράγματι και του είπα ότι περιμένανε κάτω. Τον συνόδεψα μέχρι το γραφείο του Βελλίδη. Οπότε τραβώντας τη συρτή πόρτα που είχε το γραφείο του για να την κλείσω ακούω τον Τομ Πάπας που έλεγε φοβερά εκνευρισμένος ‘’Φάιβ μίλιον, φάιβ μίλιον’’ δείχνοντας την παλάμη του με τα πέντε δάχτυλα»

Και εξομολογείται ο Νίκος Βουργουντζής «Ακόμα και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον άφησε να περιμένει ένα τέταρτο της ώρας στο σαλόνι της ‘’Μακεδονίας’’, όταν επρόκειτο να εγκαταλείψει τον Γεώργιο Παπανδρέου, στην περίοδο της αποστασίας. Ήταν η εποχή που οι οπαδοί της Ένωσης Κέντρου έκαιγαν στους δρόμους τη ‘’Μακεδονία’’, το ‘’Βήμα’’ και την ‘’Ελευθερία’’.  

Και να γράφει ο Ραφαηλίδης  «για ταρίφα μεταξύ 100.000 και 200.000 δολαρίων της εποχής κατ' άτομο».

Περασμένα, ξεχασμένα… 

Ποιος να μνημονεύσει πλέον τον πανηγυρικό  λόγο του Προέδρου  της Ακαδημίας την 21η Απριλίου 1968: «Η ημέρα αύτη αποτελεί ασφαλώς ορόσημον εις την ιστορίαν της Νεωτέρας Ελλάδος. Αι προσπάθειαι της Εθνικής Κυβερνήσεως εις πλείστους τομείς έσχον αξιόλογα και εν πολλοίς σωτήρια αποτελέσματα, ώς της Παιδείας με την αποσόβησιν του κινδύνου ανεπανορθώτου εξανδραποδισμού της Ελληνικής νεότητος. Η Ακαδημία Αθηνών εύχεται εις τάς αόκνους προσπαθείας της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου και της ενσαρκούσης το πνεύμα ταύτης Κυβερνήσεως καλήν μέχρι τέλους επιτυχίαν εις τους σκοπούς αυτής επ’ αγαθώ του Έθνους και του λαού».

Αλλά ακόμη περισσότερο ποιος να τολμήσει πια να μνημονεύσει το Βούλευμα της ολομέλειας του Άρειου Πάγου, στις 2 Ιουλίου του 1975, που χαρακτήρισε «στιγμιαίο» το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας. «Το  αδίκημα της εσχάτης προδοσίας ολοκληρώθηκε με την αποστέρηση του βασιλιά από τις συνταγματικές εξουσίες του και η κατάσταση που προέκυψε μετά ήταν απλή συνέπεια και όχι παράταση της εγκληματικής πράξης» 

Και έτσι να  παύσει οριστικά η δίωξη των προσώπων που είχαν υπηρετήσει σε πολιτικές θέσεις, των μελών της κυβέρνησης, των γενικών γραμματέων, των νομαρχών, των δήμαρχων, που κινδύνευαν να διωχθούν ως συνεργάτες της Χούντας. **

Ποιος να μνημονεύσει πια την τραγελαφική ιστορία των δικών των βασανιστών της Χούντας, εκεί που οι κτηνώδεις θύτες, εξιλεώθηκαν και αθωώθηκαν ως… πατριώτες. Ποιος να μνημονεύσει πια τη ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ, Υπουργού Άμυνας της Κυβέρνησης Καραμανλή, για τον αρχιβασανιστή «Ο Μάλλιος δεν ήταν βασανιστής, μολονότι, όπως πολλοί άλλοι στη θέση του, είχε μάλλον χαστουκίσει κρατούμενους στη διάρκεια των ανακρίσεων»

Εθνική ομοψυχία. «Ολαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά, ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά» όπως τραγούδαγε ο Νιόνιος πριν ανακαλύψει ότι ο Μητσοτάκης ντύνεται όμορφα. 

Γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες… 

** Γιώργης Θ. Κρεμμμυδάς, «Οι άνθρωποι της Δικτατορίας στην Μεταπολίτευση», Εκδόσεις Εξάντας

https://www.documentonews.gr/