Όταν πεθαίνει ένας διάσημος καλλιτέχνης που μας έχει αγγίξει, στην πραγματικότητα δεν πενθούμε για τον ίδιο -άλλωστε δεν τον γνωρίζαμε. Πενθούμε για το κομμάτι του εαυτού μας που χάνεται μαζί με τον καλλιτέχνη. Για τον κόσμο στον οποίον εμείς και εκείνος/εκείνη συνυπήρχαμε. Και ο Τζιμάκος ήταν ακριβώς αυτό:
μια συλλογή από θραύσματα επαναστατικότητας και αντίδρασης απέναντι σε σχεδόν οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί mainstream στην Ελλάδα, από την οποία ο καθένας διάλεγε ό,τι ήθελε και την οποία χρησιμοποιούσε ανά πάσα στιγμή.
Η αρχική εφηβική οργή απέναντι στο κατεστημένο ωριμάζει, γίνεται πικρή ειρωνεία απέναντι στο σύστημα, και τελικά γίνεται μια απέλπιδα αλλά ειλικρινής προσπάθεια για εξαγωγή νοήματος και, ίσως, για κάποια προοπτική.
To στέκι της έλξης κατά καιρούς έχει συνοδεύσει άρθρα του με τραγούδια του Τζίμη,έχει δημοσιεύσει σχόλια αναγνωστών που συνοδεύονταν απο τραγούδια του,πάντα αιρετικός απέναντι στο σύστημα....
Σήμερα λοιπόν θα τον ακούσουμε με τις μουσικές του Ταξιαρχίες απο τις τελευταίες εμφανίσεις τους στο Κύταρο >
Το στέκι της έλξης με την συνδρομή του left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου